به به چه مدیری

نام این مرد هاروکا ایشیماتسو است.
او مدیرعامل ژاپن ایرلاینز است. یکی از ده ایرلاین برتر جهان.
او برای اینکه کارمندان شرکتش اخراج نشوند، حقوق خودش را کاهش داد.
از سال 2007 تابحال، حقوق او حتی کمتر از حقوق خلبان های زیردستش است.
او با اتوبوس به سر کار می رود.
موقع نهار، او مثل بقیه کارمندان در صف می ایستد.
او دفتر کار ندارد. میزش در سالن، کنار بقیه کارمندان است.

اما تو رشت هر کی شهردار میشه بعد یه مدت ناپدید میشه. یه پولی از دخل شهرداری بر می داره د برو که رفتیم. کلن همچین گیلانی خوشبختی هستم من. والا

برگشتم

هفته ی گذشته در تعطیلات کارخانه به سر می بردم. کلی خوشحال و سرمست ازین تعطیلی یک هفته ای و با کلی برنامه ریزی برای بیرون شهر و مطالعه کتاب و دیدار با دوستان قدیم و جدید، تعطیلاتم را شروع کردم. جمعه و شنبه را که کل ایران تعطیل بودند و برنامه ها را از یکشنبه بازنویسی کردم البته در ذهنم. دریای بیکران نازنینم تشریف آوردن رشت و من شرمنده از اینکه نتوانستم به دیدنشان بروم و قول مساعد به ایشان دادم تا حتمن یکی ازین روز ها قراری برای بیرون از شهر بگذاریم تا با این رفیق ویلاگی یک ملاقاتی داشته باشم. روز های بعد هم این موقعیت برایم به وجود نیامد تا شرمنده این دوست نازنینم باشم.
عمه بزرگ من در اوضاع نامساعدی در بیمارستان به سر می برند و همه خانواده درگیر هستند و حال و روز خوبی ندارند. امیدوارم زودتر اوضاعش خوب شود به خانه برگردد ...
یکهفته تعطیلات بنده تمام شد و امروز بنده آمدم سر کار تا دوباره چرخه اقتصادی این مملکت را با همکاران به چرخش در بیاوریم. والا
کلن برنامه ریزی هم کشک
از تمامی دوستانم که درین یکهفته چه با پیامک چه با ارسال پیام خصوصی و عمومی و هر نوع وسیله ای جویای احوالم شدند نهایت سپاس را دارم و خوشحالم ازینکه در دنیای مجازی دوستانی دارم مهربان که داشتنشان نعمتی است بزرگ.