وقتی احساس میشه ابزار

هر آدمی در زندگی نقاط ضعف و قوتی داره که در موقعیتهای مختلف از خودش بروز میده. حالا فکر کنید همین آدمها دیدگاهشون نسبت به یک موضوع در دو جامعه و فرهنگ متفاوت چطور میتونه باشه. احساساتی بودن هم خوبه هم بد. خوبیش اینه که تو به هم نوعت عشق می ورزی و دوست داری تمام غمهاشو باهاش شریک بشی تا بدونه که تنها نیست و حتا با نبودنش این حلقه ی ارتباطی نمی تونه از بین بره اما بدیش اینجاست که احساسات بیش از حد به خرج دادن این برچسب رو بهت میزنه که تو شاید جز آدمهایی نباشی که خدا بهت لطفی رو عنایت کرده باشه تا در حلقه ی بهترین ها باشی.
داشتم اینجا رو می خوندم دیروز. با خودم فکر کردم حتا بعضی ها چقدر زیبا می تونن با تاثیراتی که روی بقیه بزارن که در دلشون جاودانه بمونند بدون اینکه احساسات دیگران رو جریحه دار کنند.
اما هستند کسانی که غصه دار کردن مردم شده براشون یه سوژه تا شاید بتوننن ازین طریق مردم رو به خدا نزدیک تر کنند غافل ازینکه تاثیرات این حرکات می تونه منفی هم باشه. وقتی این مطلب رو می خوندم با خودم گفتم شاید اشک درآوردن مردم نیاز نباشه تا کار هایی انجام بدن که محبوب تر باشن گاهی باید اصل یک چیزی رو بنا کرد تا بشه باور.

یادگاری این سالها

این پست رو من 92/3/28 نوشته بودم البته رمز دار، فکر کنم امروز زمان مناسبیه برای انتشارش. البته من از کسی که این نامه رو براش نوشتم انتظار شق القمر ندارم ولی این رو نوشتم تا یادم بمونه آدمی زاد همیشه به امید زنده ست.
همین ...