خانه باغ

خرید کردن یکی از دلمشغولی ها و سرگرمی های من است. اصلن زمانی که شیپیش در ته جیبم شلنگ تخته می اندازد و قدرت خرید ندارم انگاری یک نفر چنگ بر قلبم انداخته و دارد ریش ریشش می کند.

5 شنبه جهت تفریح آخر هفته با همشیره به مرکز خرید رفته بودیم و اول و آخر فروشگاه را بالا و پایین کردیم و آنقدرجنس در سبد کالا انداختم که حساب از دستم در رفت و زمان پرداخت صورتحساب این قلب بینوا داشت از سینه در می آمد. با خودم حساب سر انگشتی که کردم دیدم باز هم حقوق این ماه برای من آب و نان نمی شود و باید از یکی قرض کنم تا دخل و خرجم کمی متعادل شود. جالب اینجاست بنده بعنوان آدم متمول خانواده بعد از بابا به حساب می آیم و کلن به دید ویژه ای به بنده احترام گذاشته می شود اما کسی از جیب خالی و دل غمگینم خبر ندارد که تا پایان سال جاری همچنان بدهکار باقی می مانم.  

چند روزی بود که ویرِ خرید یک باغ به جانم افتاده و تمام کائنات دست به دست هم داده بودند تا این خاسته را انگُلَک کنند و خُره ی خرید باغ، زندگی را از من گرفته بود.

الغرض دیشب برادر فرمودند که دوستمان دارد باغش را می فروشد و نیاز شدیدی به پول دارد و من که بشدت به باغش علاقه دارم از دیشب دارم فکر می کنم چطور مبلغ مورد نظر را تهیه کنم تا صاحب باغ شوم آنهم در مدت یکهفته.

آنقدر فکر کردم که مخم سوت کشید. هر چند خانواده هم نظر های خودشان را اعلام نموده و پیشنهاد دادند که هر کدام مبلغی را برای خرید  کمک خاهند نمود اما میل قلبی ام نیست که به چند نفر بدهکار باشم. آنطوری احساس می کنم اصلن آنجا متعلق به من نیست و دارم عاریه در آن نفس می کشم.

خدا جان، این کائنات و نشانه هایش را به جانم انداختی، بی زحمت پول خرید باغ مورد نظر را هم بی دردسر و بی وام و غرض و قوله به جانم بینداز که می دانم خوشی بندگانت را دوست داری.