قاضی

<sub>هنگ پالمر قاضی معروف پرونده های ثروتمندان بعد از شنیدن خبر مرگ مادرش سریع راهی شهر زندگیش میشه تا بتونه در مراسم خاک سپاری ش شرکت کنه. رابطه ی هنگ با پدرش زیاد خوب نیست و قاضی پالمر پدرش اون رو مقصر رفتار ها و بی مسوولیتهاش توی زندگیش می دونه. بعد از خاکسپاری مادر، هنگ تصمیم میگیره که به شهر خودش برگرده اما اتفاقی باعث موندنش میشه. دو تا برادر های خانواده همیشه تابع پدر بودن بر خلاف هنگ و این اختلافات باعث رنجش و دوری چند ساله از خانواده ش میشه. تو طول فیلم دایم به این موضوع فکر می کردم هنگ چه غولی از پدر هم برای خودش و هم برای دختر کوچیکش ساخته. به دخترش که تا حالا پدربزرگش رو ندیده میگه اون ترسناکه و ممکنه دعوات کنه و انتظار نداشته باش مثله اون یکی پدر بزرگت برات بستنی بخره اما صحنه ی رویارویی دختر با پدربزرگ بر خلاف هنگ بسیار دیدنی و دوست داشتنیه. هر چه جلوتر پیش میریم هنگ ارتباط بهتری با پدرش برقرار می کنه تا جایی که یک جا از فیلم آرزو کرد کاش به جای مادرش اون می مرد و انتهای فیلم وقتی پدرش مرد انگاری یک تکیه گاهی رو از دست داده بود.
خیلی سخته آدمهای مهم زندگی ما وجود داشته باشن اما رابطه ها و اتفاقات باهاشون نیست. بنظرم خودخاهی ما آدماست که میخاییم عزیزانمون بر اساس خاسته های ما زندگی کنن و به هدف برسن.
شاید این فیلم یک اثر هنری نباشه و منتقدان امتیاز خوبی بهش ندادن اما هنر رفتار کردن آدمها با هم میتونه یه درس بزرگ ازین فیلم باشه. امیدوارم از دیدن فیلم لذت ببرید.

نام فیلم: قاضی
کارگردان: دیوید دابکین
بازیگران: رابرت دوانی جونیور/ رابرت دووال
محصول: 2014</sub>

...

این عکس رو نمی دونم چه تاریخی گرفتم ولی می دونم که توی ماشین و دستم از پنجره اش بیرون بود که گرفتمش. الان دو روزه که این عکس رو گذاشتم رو دسکتاپ کامپیوتر محل کارم و همش نگاش می کنم.

خداییش خیلی از ما توی زندگی مثله همین عکسه می مونیم که همش میخاییم با سرعت به همه چیز برسیم حتا اگه تار و تلخ و تاریک بشیم غافل از  اینکه بدونیم برای رسیدن به خیلی چیز ها باید بهاش رو هم داد.

گاهی اوقات لازمه کمی سرعتمون رو کم کنیم و یه نگاه عمیق به درون خودمون بندازیم...