آرزو هایم را تو دنبال کن

توی فیلم "مردن به وقت شهریور" بابای سینا (حمید فرخ نژاد) کیبورد پسرشو از روی میز برمیداره و میندازه پایین که می شکنه بعد کتاب پسرشو برمیداره و بهش نشون میده میگه: این بدردت می خوره بدبخت (بعد با اشاره به کیبورد خُرد شده میگه )نه این. بعد از خونه میره بیرون.

داشتم فکر می کردم اگه بابای انوشیروان روحانی هم همین رفتار رو با پسراش می کرد اونا یک روزی هنرمندای به این بزرگی می شدن یا نه؟ شاید این مقایسه ی من نادرست باشه چون پدر خانواده ی روحانی هنر دوست بود و پسر هاش هم همه به این عرصه پا گذاشتند اما بابای سینا چون مهندس بود دوست داشت پسرش هم مهندس بشه.

حالا این همه قصه برای این بود که بگم ما بچه به دنیا میاریم که آرزو های براورده نشده و کار های نکرده و راههای رفته ی مارو برامون انجام بدن. همین ....

پ.ن. با احترام به همه ی زنان و مردان این سرزمین که فرزندان شان را با عشق به این دنیا دعوت می کنند، با عشق بزرگشان می کنند و با عشق زندگی کردن را یادشان می دهند.

نام فیلم: مردن به وقت شهریور

کارگردان: هاتف علیمردانی

بازیگران: حمید فرخ نژاد/ هانیه توسلی/ نازنین بیاتی و ...

آیا جنسیتی باید به این قضیه نگاه کرد یا مدیریتی؟

توی محل کار قبلیم اگه روزی ناراحت و غمگین بودم، مدیرم می کشید منو کنار و از من علت ناراحتی مو می پرسید با اینکه کلی نصیحت و وصیت می کرد اما یه دلگرمی بود برای من که مدیرم حواسش به من هست، کارمندش براش مهمه.

این مدیرم اما این طوری نیست حتا اگه ببینه داری از سرماخوردگی می ترکی، لب و لوچه ت آویزونه، داغونی یکبار هم ازت سوال نمی کنه چی شده؟ شاید فکر میکنه با پرسیدن یه احوالپرسی ساده مسوولیتش زیاد میشه یا فکر می کنه براش دردسر درست میشه. نمی دونم والا!!!!

لازم به ذکره مدیر اولی یک خانوم بود و این مدیرم آقاست. یعنی راست می گن زن ها و مرد ها با هم فرق دارن ولی نمی دونم چرا بعضی از مدیرای آقا، کار مند ها شون خصوصن اونایی که مستقیم باهاشون کار می کنن براشون مهمند و به شیوه ی مدیریتی خودشون سعی می کنن مشکل کارمندشون رو حل کنند...