اوتیسم

گوشها منتظر بانگ جرس های من اند
کوچه ها منتظر بانگ قدم های تواند
تو از این برف فرو آمده دلگیر مشو
تو از این وادی سرما زده نومید مباش
«دی» زمانی دارد
و زمستان اجلش نزدیک است
من صدای نفس باغچه را میشنوم ...

"مجتبی کاشانی"

چند روزِ که در سایتها و شبکه های اجتماعی خبر ترک خانوم لادن طباطبایی از ایران به دلیل درمان دخترش سها  دست به دست می چرخه و خیلی ها موضوع رو چنین عنوان کردند که رفتار ایشون به خاطر پناهنگی هست و بس و هر کس با ظرفیت فکری خودش نسبتی رو به ایشون دادن. بنظرم باید مادر بود تا جنس این احساس رو فهمید و باید کودک مبتلا به اوتیسم داشت تا حجم این نگرانی رو درک کرد.

من بشخصه از نزدیک شاهد کودکی 10 ساله مبتلا به اوتیسم در نزدیکان خودم هستم. خوش به حال سها که مادری به این دلسوزی و قوی داره و برای درمانش تا اون سر دنیا هم رفته تا فرزندش بتونه زندگی عادی رو مثل بقیه داشته باشه. اوتیسم بیماری خطرناکی نیست اما کودک مبتلا به اوتیسم همیشه دوست داره تنها باشه و جمع گریزه، کار های تکراری زیاد انجام میده که بهش آرامش میده، بیقراره، حافظه ی تصویری بسیار قوی داره و در زمینه فعالیت های انفرادی بسیار موفق عمل می کنه. 

حالا علت اوتیسم هر چه هست مهم اینه که خانوم طباطبایی بعد از فهمیدن این موضوع که دخترش نیاز به حمایت، توجه، محبت و آموزش داره خودش رو مسوول دونسته و با اطلاع رسانی خاسته به گوش همگان برسونه که باید برای اوتیسم کاری کرد و هیچ ابایی ازین موضوع نداره که یک بازیگره و فرزند خودش مبتلا به اوتیسمِ. خانوم طباطبایی راست میگه خیلی از خانواده ها بی توجه به این موضوع و با مقاومت زیاد، از آموزش و همراهی فرزند خودشون شانه خالی می کنند و بار سنگین به دوش خود کودک میفته که به تنهایی و ناخاسته باید تاوان بده.

به احترام لادن طباطبایی عزیز و تمام مادران و پدرانی که از اختلال اوتیسم فرزندشون آگاهند و همه انرژی و تلاششون برای بهبود فرزندشونِ و آگاهی سازی دیگران، تعظیم می کنم و امیدوارم روزی سُها خودش سفیر اوتیسم بشه و آگاه سازی در این زمینه رو انجام بده.

و سخن آخر اینکه باید مادر بود تا بعضی از دردها رو فهمید و با همه ی وجود درک کرد...

 و باید درد داشت تا درد دیگری را درک کرد...

و باید انسان بود تا دیگری را قضاوت نکرد.....

همین