جز تو هیچ کس بر در این خانه نخاهد کوبید

یک روز برای همراهی با یکی از دوستان رفتم بخش رادیو تراپی یه بیمارستانی.

همه رِنج سنی چه زن و چه مرد برای رادیو تراپی اومده بودند. خانومهایی که دو تا بچه داشتند یا دم بخت بودند، آقایونی که خیلی مسن بودند و میانسال. اون مدتی رو که اونجا بودم خیلی رفتار ها دیدم و خیلی چیز ها یاد گرفتم.

دو تا خانوم که هنوز نوبت شون نشده بود مشغول حرف زدن با هم بودند داشتند مو هاشون رو که بعد از شیمی درمانی رشد کرده بود بهم نشون می دادند. یکی شون می گفت ببین مو هام در اومده تمام شبیه کیوی شده بعد هر دو تا زدند زیر خنده. امید به زندگی شون عالی بود.

یه پسر جوون پدر پیرش رو با اکراه همراهی می کرد وقتی من و دوستمو دیدم دستشو ول کرد و یه گوشه ای واستاد. یه آقای میان سال وقتی کارش تموم شد لباسش رو پوشید و به تنهایی انگاری یه آمپول زده باشه از بیمارستان خارج شد.

بعضی اوقات زندگی صحنه هایی رو جلوی چشم آدم به نمایش میگذاره که فقط میشه گفت خدایا ازت ممنونم که هوای منو داری، در هرشرایطی یاریم می کنی. واقعیتش اینه تا بعضی از صحنه ها رو نبینیم، سلامتی و توانایی و دارایی و ... در نهایت زندگی رو قدر نمی دونیم.

انرژی رو که برای نالیدن از زندگی میزاریم برای تلاش کردن در راه هدفمون توی زندگی بزاریم. راه میانبر کسی رو به مقصد نرسونده حتا اگه رسونده موقتی بوده. از لذت های کوچیک زندگی مون استفاده کنیم تا لذت های بزرگ ما رو از زندگی دور نکنه.

یادمون باشه شکرگذار هر چی داریم باشیم و گرنه نداشته ها رو همه داریم بیش از اندازه هم داریم.

یه امروز رو متفاوت زندگی کنیم.