ثبت لحظه ها

دیروز توی رشت کلی دنبال سوژه عکاسی گشتم. خیلی از کوچه پس کوچه های شهر کوچیکم رو حتا نمی شناختم فقط اسمش رو شنیده بودم. برای اینکه به تاریکی هوا بر نخورم یه مسیر رو انتخاب کردم تا بتونم عکس بگیرم. خونه های قدیمی سوژه من شد. در و دیوار هاش، سقفهای سفالی، سر در، کلون و سقفش و پنجره ها و ... انگاری هر کدوم یه اتفاقی رو از سر گذرونده بودن مثل همه ما آدما. زیادی فلسفی ش نمی کنم اما تغییر یکهویی ظرف کمتر از یک دهه توی زندگی شهری که ساختمونهایی با قدمت و صلابت داشته که جاش رو به آپارتمانهای قوطی کبریت دلگیر حال خراب کن بده جای نگرانیه. جدای ازین بحثهای روحیه خراب کن عکس العمل مردم خیلی جالبه و دوست داشتنی. ازینکه یکی دوربین دستش گرفته و داره از خرابه های شهر عکس می گیره و من عاشق این ری اکشن هام. شاید عکسهای من روزی قصه هایی رو بازگوکنه برای بچه هایی که قراره بعد از من توی این دنیا زندگی کنن و شاید مخترع دوربین عکاسی باید میدونست چه خدمت بزرگی به مردم کرده.

خطاب به خودم

گاهی توی زندگی فکر می کنی اونقدر محکم و قوی و کامل هستی که هیچ چیزی نمی تونه از پا درت بیاره و هیچ کارِت اشتباه نیست و از روی تعقل و تجربه کار هاتو پیش می بری اما یکهو یک اتفاق تمام محاسبات و زندگی تو بهم میریزه. خرد میشی، متلاشی میشی،از تو ساخته میشی

میشی یه آدم جدید. دیگه خیلی از قانونهات ارزشش رو از دست میده و دیدت به همه چیز درست تر و دقیق تر میشه.

بعضی اتفاقها ها عجیب دمار از روزگار آدم در میارن، عجیب...