نود و ششی که گذشت

سال 96 به چشم بهم زدنی داره تموم میشه و فقط دو روز ازش مونده. فکر می کنم به سال گذشته که خواهرم بود , با چه ذوقی برای خودش لباس عید خریده بود و توی عید خوانودگی رفتیم عید دیدنی. یادآوری این لحظات برام مثل یه فیلم روی دور تنده که هر قدر تکرار بشه دردش برای من بیشتره. امسال خبر مرگ زیاد شنیدم و زیاد به چشم دیدم. بازماندگان اون درگذشتگان هم مثل من حتمن دارن مرور خاطرات سال96 رو می کنند و با یاد عزیزشون سوال تکراری "مگه جای کسی رو گرفته بود" رو از خودشون می پرسن.

می دونید خیلی ها میگن خاک مرده سرده و زود از یاد میره اما نه خاک نه سردی و نه هیچ چیز دیگه ای نمی تونه جای زخمی که روی دل مونده رو خوب کنه. تا مادامی که وابستگی بود اون درد هست. در هر لحظه و در هر کار یاد اون عزیز همراه آدمه. فکر به اینکه کجای معادله ی زندگی غلط از آب اومده آدم رو دیوانه میکنه.

وقتی می شنوم جوونی فوت شده قلبم درد میاد چون می دونم داغ عزیز خصوصن جوونی که اول زیبایی زندگیش بود چطوریه. می تونم احساس خانواده ش رو درک کنم. می تونم بفهمم زندگی اون خانواده تا مدتها زندگی نیست فقط و فقط نفس کشیدنه. آدمها میان و میرن اما مابین موندن و رفتن چه روز ها که نیست و چه لحظه ها که خاطره نمیشه. این خاطره ها توی این نه ماه و چند روز شده زندگی ما بعد ازمرگ. برای خواهری که زندگی کردن رو دوست داشت غصه می خورم و این دنیا یه زندگی بهش بدهکاره. این دنیا به مدت کوتاه عمر آدمهایی که زندگی رو دوست داشتن بدهکاره. تاوان دوست داشتن نباید جدایی باشه و مرگ.

احساسات تلنبار شده و حرفهای نگفته ی من شد یه پست که از سال 96 داشتم و اتفاقا دل پری هم ازش دارم. 96 زندگی رو به ادمهای خوب بدهکاره. 96 به دریا به زمین به اسمان زندگی رو بدهکاره. 96 خوشبختی و صلح و آرامش رو به همه بدهکاره. نود و ششی که برای ما ساخته شد بیشتر شبیه جهنم و کابوس بود تا بهشت و زندگی. امیدوارم 97 مهربان تری رو از مدعیانش ببینیم. امیدوارم تو سال 97 زمین و آسمان و دریا مهربان تر باشه.

برای تک تک شما سلامت و آرامش و عشق و صلح و حال خوب آرزو می کنم و اینکه رویاهاتون رو فراموش نکنید چون به چشم بهم زدنی زمان می گذره...