روز های درهم و برهم

تعصب

تعصب بی فکر و بیجا هیچوقت برام قابل هضم نبوده خصوصن از وقتی هیجانات کاذب رو کنار گذاشتم و فکری تر شدم. نمی شه یقه ی کسی رو گرفت که چرا هیجان داری  اما تعصب بیخودی به آدمها، باور های نادرست، به اتفاقات، به گذشته و ...فقط از یه فکر بسته و به روز نشده میاد.

فوتبال دیشب بخشی از اتفاقات عمیق این چند سال ایران بود، گوشه ای از رویدادی که چشمهای زیادی بیننده ش بود. حتا اگه ایران این بازی رو می برد باید بگم ما سالهاست توی اخلاق بازنده ایم. کاری به ماجرای هتل رونالدو ندارم (که فکر می کنم اون ایده ی مزخرف دم هتل کارش رو کرده بود) بحث اینه ما سالهاست یاد گرفتیم برای اینکه به موفقیت برسیم میانبر رو انتخاب کردیم میانبری که خوشی زود گذر برامون داره که شاید بهمین هم قانعیم، قانع به کم ترین ها، راحت ترینها، آسون ترین ها و ...

خوشحالی

دیشب برای بیرانوند خیلی خوشحال شدم. نه اینکه پنالتی رونالدو رو مهار کرد نه برای اینکه بیرانوند ثابت کرد کار نشد نداره. باید زندگی کرد و تلاش کرد تا به نتیجه رسید. کاری به قبل فوتبال بیرانوند ندارم که از یه طبقه ی متوسط بود اما همینکه توی دنیا دیده شد خیلی حال خوب کن بود، خیلی...

و اینکه خوشحال تر ازینکه زنان ما برای بار دوم رفتن به ورزشگاه آزادی رو تجربه کردن بی بازیکن تو زمین اما تجربه ای خوب توی قرن 21 بود. عکسهای ورزشگاه آزادی اشک منو درآورد. این اشک نه از روی ترحم بود نه از روی همدلی برای محرومیت زنان این سرزمین بود که کم آسیب ندیدند اما باز هم مطالبه گرند. تبریک بهشون و آفرین به حامیانشون

شرافت

شرافت شاید فقط یه کلمه باشه اما دنیایی معنی داره که در منطق و مرام هر کسی جا نمیگیره. با شرف باشیم. زن و مرد هم نداره. همین

پ.ن: ممنون ازینکه به کانال تلگرامم هم سر می زنید   baranpaieziii@