هرگز رهایم نکن

چند وقت پیش یه سری کتاب از یه پیجی برداشتم و خریدم که از کتابهای معروف بود. ردیف کردم تو کتابخونه که نوبت به نوبت بخونم. دیشب دنبال یه فیلم بودم که تو گوشیم ببینم اتفاقی یه فیلم دیگه از یکی از کتابهای ردیف شده رو پیدا کردم و دیدم.

فیلم عجیبی بود، تکان دهنده، عاشقانه و احساسی و نادیده گرفتن انسان از سوی یک نیروی قویتر. وقتی خانوم معلم به کتی میگه "شما همه تون بیچاره اید میتونم کمک تون کنم تا ازین بیچارگی نجات پیدا کنید " منم احساس تامی رو داشتم که فقط بایستم یه گوشه و از تمام وجودم داد بزنم داد بزنم داد بزنم ...

کتاب رو تا نیمه کمتر خونده بودم اما این فیلم ترغیبم کرد که تا انتها بخونم.

جالب اینجا بود دیروز روز اهدای عضو در ایران نام گرفته بود و منو یاد سریالی  انداخت که حاتمی کیا چند سال پیش برای شبکه سه ساخته بود. آدمهایی که بی نام و نشان بودن رو در یک قسمت بیمارستان نگهداری میکردند تا بعد بتونن از اعضای اونها برای آدمهای پولدار استفاده کنن.

کثافت این زندگی اینقدر زیاده که آدمها برای نفع شخصی و رسیدن به قدرت و ثروت دست به هر کاری میزنن

Dopesick

دارم سریال dopesick رو میبینم. سریالیه که مغز قدرت تحلیلش رو از دست میده از بس کثافت تو سیستم داروییه فقط برای منفعت برای یه عده ای که خودشون و بچه هاشون یه لذتی ببرن از زندگی.

بعد وقتی یه آدم پولدار هست ملت بهش فحش میدن خیلی ها میگن چقدر حسودین،با زحمت خودش این ثروت رو بدست آورده. خیلی از ثروتمندان دنیا از مردم عادی پله ساختن تا جا پای خودشون رو حفظ کنن رو زمین.

بعضی ها عجیب کثافتن....