....

از روزی که سال تحویل شد دارم فکر می کنم به پارسال که خواهرم همین موقع زنده بود. کنار سفره ی هفت سین چقدر فیلم و عکس گرفتیم، دید و بازدید رفتیم و درست همین موقعی ها بود که دردش دو چندان شد. روز و شب من شده تکرار همون لحظات و اینکه انگاری زنده است و روحش هر جایی که ما می ریم حضور داره بی اونکه میلی برای رفتن ازین دنیای لعنتی داشته باشه چون یه دنیا آرزو داشت و پر بود از زندگی. درست یکماه و دو روز دیگه میشه یکسال و چقدر جای خالیش هر روز تکرار میشه. تمام خنده ها، مهمانی ها، خوشی ها، عکسها جای خالی ش رو فریاد می زنه. از من داغدیده و عزیز از دست داده نصیحت به شما قدر عزیرانتون رو، اونهایی رو که واقعن دوسشون داریدداشته باشید. کنار هم باشید حتا به بهانه های کوچیک عصرونه ای، خوردن تخمه ای چیبسی پفکی ولی باشید حتا اگه وقت ندارید یه ساعتی از روز رو از اوجب واجبات بدونید که پیش عزیزانتون باشید و بخندید. باور کنید وقتی آدم ارزشمند زندگی تون از دست رفت هیچ کس و هیچ چیز جایگزینش نمی شه. نمی گم وابسته باشین نه، خوش باشین با هم، همین ...

شب یلدا

گذر زمان رو موقعی متوجه می شید که چیزی رو از دست داده باشید مثل من، مثل خانواده ی من، مثل اونهایی که عزیزی رو شب یلدای گذشته کنارشون داشتند و امسال باید توی اون تاریخ تک تک خاطراتش رو مرور کنند.

من چقدر خوشحالم که شب یلدای سال پیش عروسی پسر عمه م نرفتم و کلی خوردنی خریدم و شام ماکارونی با تخلفات درست کردم و فیلم و عکس گرفتم از عزیزانم تا ما خاهر ها پیش خاهرمون بمونیم که حالش زیاد خوش نبود و سرما اذیتش می کرد.