زمستون سلام

جدی جدی سه تا فصل تموم شد و وارد فصل چهارم سال شدیم.  خیلی زود گذشت مثل برق و باد. من واقعن نه طاقت سرما رو دارم نه گرمای سوزان تابستان رو. حالا ازینا گذشته این عمرمون داره هی زود زود میگذره. مثلن من به پارسال همین موقعی که فکر می کنم می بینم چی اتفاقات تلخ و بد و زشت و حال بهم زنی رو پشت سر گذاشتم.امسال اما کمی آرومترم، منطقی ترم، رها ترم و ...

یه سری مسایل رو با خودم حل کردم و فهمیدم که هر قدر هم تلاش کنم فقط وقت و انرژی م رو هدر میدم و شرایط رو همونطور پذیرفتم، سازگاری باهاش پیدا نکردم نه پذیرفتمشون. پذیرفتم یه سری اخلاقها تغییر نمی کنه و من وقتی به گذشته ی اون آدم نگاه می کنم ناخوداگاه دلم به حالش میسوزه که وقتی زخمی شده ناچارن میخاد زخمی کنه اما اجازه هم نمی دم اون آدم اذیتم کنه بلکه یه جوری بهش می فهمونم اذیت کردن من به نفعت نیست حالا از بنده گفتن بود :)))

دومین روز زمستان اینجا تو رشت هوا اینقدر خوبه و آفتابی البته سرده که آدم دوست فقط بره پیاده روی خصوصن من که از دیشب انرژی دارم چون رفتم کنسرت چارتار که از بس خوب بود. جدای از سالن افتضاح و صداگذاری و نورپردازی داغان این آرمان گرشاسبی با بندش یکساعت و چهل و پنج دقیقه بی آنتراکت یک نفس خوندن و زدند. چه صدایی داره این پسر.خداییش حسودیم شد.

20 سال قبل

با عقل و امکانات و شناخت توانایی های امروزتون اگه برمیگشتید 20 سال پیش:

چیکار ها می کردید؟

کجا می رفتید؟

چی تصمیماتی رو نمی گرفتید؟

چی آدمایی رو به زندگی تون راه می دادید؟

کجا رو برای زندگی انتخاب می کردید؟