پرهام

دوستم اعظم صاحب یه دوقلوی دختر و پسر شد که البته هنوز خونه نیومدن و مدتی رو باید بیمارستان بمونند. فکر می کنم پدر و مادر شدن قشنگ ترین اتفاق زندگی هر کسی باشه. وقتی موجودی از خودت رو پرورش می دی و بزرگ می کنی، انگاری با خودت داری تمرین بهتر بودن می کنی. اشتباهاتت رو خط می زنی و از نو همه چیز رو شروع می کنی، هر جا هم که خوشایندت نبود به شیوه ی خودت منحدمش می کنی.

امروز همکارم پسر خوشگل کلاس اولیش رو که از سرویس جا مونده بود، با خودش آورد سرِکار. وقتی باباش اومد دنبالش که با خودش ببرتش خونه، اونقدر گریه کرد که میخام پیش مامان بمونم که دل سنگ هم آب میشد. چشمای روشنش پر از اشک بود و چسبیده بود به مامانش و ازش جدا نمیشد.

دوستم اعظم وقتی باردار شد دیگه نتونست بره سرکار و فکر هم نکنم تا چند سالی بتونه شاغل بشه چون نگهداری دو تا بچه که نیاز به مراقبت همزمان دارن، خیلی سخته. 

من همیشه نظرم این بوده وقتی بچه دار بشم تا چند سال اول کنارش باشم و خوب تربیتش کنم چون شخصیت یک کودک توی همون سه سال اول شکل می گیره. وقتی دعوتش کردم به این دنیا پس وظیفه هم دارم خوب ازش مراقبت کنم. نمی گم تمام زندگیمو وقفش کنم تا جایی که دیگه رمقی برام نمونه، بلکه طوری بزرگش کنم که اون لحظه ها هم برای من مطلوب و خوشایند باشه و هم تاثیراتش در  آینده خودش رو روی اون بچه نشون بده.

بچه آوردن فقط ادامه نسل نیست و نگهبان یک اسم فامیل بودن، بچه داشتن یک مسوولیت بزرگِ که هم باید بعد ها به خود اون بچه و هم به جامعه و هم به خودت نتیجه ش رو نشون بدی.

چشمان زیبای پر از اشک پرهام قلب منو درد آورد. خودم وقتی کوچیک بودم، مامانم هر وقت میرفت بیرون برای خرید اونقدر توی کوچه جلوی در می نشستم تا برگرده. بعضی اوقات فکر می کنم خیلی زود بزرگ شدم...

خدا همه ی بچه ها رو برای پدر مادر هاشون حفظ کنه و همه ی پدر مادر ها رو برای بچه هاشون. الاهی آمین.