هامون عزیز ما

آدمهای شجاع و نترس رو دوست دارم اصلن می پرستمشون. گفته بودم یه تماشاخانه داشتیم هامون (هلال احمر صاحب اصلی این تماشاخانه علاوه بر کرایه ی بیشتر از مدیر این تماشاخانه درخواست درصدی از هر اجرا رو داشته و بعد که مدیر تماشاخانه مخالفت کرده، هلال احمر استشهاد محلی از همسایه ها رو برای شلوغی و ترافیک عنوان کرده و این تماشاخانه رو تعطیل کرده) دوباره جون گرفته یعنی به جای جدید منتقل شده و قراره دوباره تئاتر های خوب خوب توش ببینیم. آقای رضامند (مدیر تماشاخانه) به چالش فکر نکرد دنبال راه حل بود و خوشبختانه پیدا کرد. سالها بعد که با فرزندم (البته اگه داشتم) رفتم هامون تئاتر ببینم بهش میگم قدردان اینجا باش داستانهای زیاد داشته این تماشاخانه، توی این مملکت پولدار سهم ما همین تماشاخانه ی خصوصی بود. فرزندم این هامونه رشت ماست.

تیرماه که بسلامتی گذشت و طبق وعده ی کتابخونی، لای کتاب باز نشد که نشد اما دیروز که دنبال یه کتاب موسیقی بودم دیدم طرح کتابه و تا 15% تخفیف داره دو تا کتاب خریدم (قمارباز داستایوفسکی با ترجمه ی جلال آل احمد و ساعت شوم مارکز با ترجمه احمد گلشیری) امروز تو سرویس شروع کردم به خوندن قمارباز

واقعیت داره که حماقت آدمها انتها نداره 

طبیعت

تقریبن دو سه سال پیش بود که یه مصاحبه دیده بودم از زن و مردی افغان که در زمان یورش طالبان به این سرزمین غنی و با فرهنگ و در بحبوحه ی جنگ و شلوغی و مرگ تو حیاط منزل شون، گل پرورش می دادند.شما فکر کن حیاط خونه شون (دقیق یادم نیست حیاط خونه شون بود یا یه باغ داشتن ) پر از گل های رنگی و خوشگل بود و آدم انگشت به دهان می موند از این حجم از امیدواری و زندگی توی اون شرایط.

امروز که داشتم گل هامو مرتب می کردم یاد اون گزارش افتادم. اصلن کاری به جنگ و صلح و این صحبتا ندارم حرفم اینه بعضیها چطور بلدن خوب زندگی کنن حتا توی شرایطی که هر لحظه امکان داره خطرتهدید که چی عرض کنم نابودشون کنه (خداییش این مردم افغان چقدر ظرفیت پذیرش توپ و تانگ و تفنگ و انفجار دارن؟؟؟؟؟؟ حتا فکر کردن بهش آدم رو دیوونه میکنه)

مخلص کلام این که طبیعت خوب معلمیه.