قلم

من کلاس چهارم سه ماه تابستون رفتم خطاطی با قلم. خط تحریریم خوب شد تا اینکه دو سه باری چند جلسه رفتم دوباره خطاطی اما چون نمی رسیدم تمرین کنم و استادش هم پرچانه بود نرسیدم ادامه بدم. توی هدفهای تولدم خطاطی هم بود. بالاخره یه مدرس آشنای قدیمی کاربلد رو که میشناختم تو کلاسش به هوای خط تحریری ثبت نام کردم. مدرس بهم گفت بیا قلم یاد بگیر گفتم وقت ندارم بشینم تمرین کنم اما زورش رو زد و منم رفتم وسایلش رو خریدم.

جلسه ی دوم که تمرینات تحریرم رو دید تعجب کرد و گفت اینو تو نوشتی؟ یه لحظه فکر کرد شاید دست خط خودش باشه 

خلاصه اینکه نه که خیلی بیکار بودم یه کار دیگه به خودم اضافه کردم اونم روزی یک ساعت تمرین با قلم 

تمرینات تحریری رو هم سرکار وقت ناهار انجام میدم

نعمت زندگی

عمیقن

قلبن

شدیدن

پیشنهاد میکنم  حتا اگر دوستانی که باهاشون وقت میگذرونید، با خانواده بهتون خوش میگذره، در کنار تمام مشغله هایی که دارید، ( اگه تایم آزاد د ارید اما اونو صرف غیبت با دیگران علیه دیگران  می کنید) وارد گروههای ورزشی، هنری و ... بشید و یه مهارتی یاد بگیرید. 

نه برای اینکه بعد توی گروه خودتون رو با وضع زندگی اونا مقایسه کنین و حسرت شون رو بخورید و به خودتون برچسب بزنید نه. ازبودن تو جمع یاد بگیرید زندگی کردن رو. بعد ها از نتایج مثبتش شگفت زده میشید که چقدر تغییر کردید.

هر کی گفته آدم تو تنهایی آدم تره غلط کرده. تو جامعه ی مدرن امروز آدم باید بیشتر معاشرت کردن رو یاد بگیره . نعمت زندگی رو قدر بدونه.

گاهی کمتر سکوت کنیم. قرار نیست همه رو نصیحت کنیم. اجازه بدیم گوش مون حرفهای جدید بشنوه و گرنه تکرار همون حرفهای قدیمی نادرست که مدام تکرارش می کنیم بدردمون نمیخوره. 

هر کسی روش خودش رو توی زندگی داره. قرار نیست ما در نقش منجی کسی باشیم. بتونیم زندگی خودمون رو دگرگون کنیم شاهکار کردیم. 

خلاصه اینکه توی دنیای مدرن امروز دوام آوردن قدرت روانی زیادی میطلبه.

قد وقواره آدمى به اندازه محیطی میشود که در آن رشد می کند! راه های نرفته بروید.کارای نکرده بکنید.آوازهاى نخوانده بخوانید.جاهای ندیده ببینید.توى یک برکه نه نمانید.

منیرو روانی پور

1404

سال پیش رو مبارک همگی

پر از اتفاقات قشنگ ریز و درشت

شادی های دسته جمعی

.

.

.

سال گذشته از نظر کاری برای منو همکارام سال خیلی سخت و طاقت فرسایی بود. قطعی های برق عملن ما رو از زندگی کردن انداخته بود و فقط می اومدیم سرکار اونم ساعتهای طولانی. امروز که سوار سرویس شدم و دیدم هوا روشنه کلی حالم خوب بود. من عاشق نورم. نور و روشنی برای من یعنی قدرت زندگی کردن.

اینکه میتونم دوباره با همون روال قبلی به باشگاهم برسم و فعالیتهام رو داشته باشم خیلی خیلی خوشحالم.

آخر اسفند یه چالش بزرگ رو از سر گذروندم و تونستم مربیگری بسکتبال هم قبول بشم که دو سال منتظرش بود (بعد ناکامی قبول نشدن تو دوره ی قبل) و این یعنی توی این دو سال تونسته بودم روی شخصیت خودم کار کنم و به خودم بقبولونم من می تونم و توانایی انجام هدفهایی رو که برای خودم روی کاغذ نوشتم رو دارم. بحثش خیلی مفصله چون دو سال پیش وقتی قبول نشدم بدترین توهین ها رو به خودم نسبت دادم و کلی گفتگوی درونی داشتم تا با خود واقعیم آشنا شدم.

خلاصه اینکه هیچوقت کوتاه نیایید چون آدمی نبوده که تلاش نکنه و به نتیجه نرسیده باشه. نمونه کار موفق میتونم براتون بیارم که قطعن تو اطراف تون خیلی زیاده. همین قدمهای کوچیک اتفاقات بزرگ رو رقم میزنه. قرار نیست تو بوق و کرنا باشه که یا اسمتون بره جایی همینکه زندگی خودتون رو تغییر دادید و باعث شدید بی اونکه بدونید روی زندگی چند نفر دیگه موثر باشین یه دنیا ارزشمنده.

خلاصه اینکه کم نیاریم چون سالهای بعد حسرت و پشیمونی دست از سر ما بر نمیداره. به همین سوی چراغ قسم

نیره این پست قبولی رو به خاطر تو نوشتم فقط