درس زندگی

امروز آخرین پنج شنبه سال نود و یکه. خیلی ازین آخرین پنج شنبه اومده و رفته، با این حال زندگی جریان داره با همه خوبی ها و سختی ها. امروز که از پشت پنجره محل کارم به درختها و گلهای توی باغ نگاه میکردم دیدم چقدر سبز شدند و چشم رو با این زیبایی شون نوازش میدن. من روز های بی برگی شون رو هم دیدم و روز هایی که برف قامت شون رو به پایین می کشید اما امروز قد علم کردند و استوارند.
دارم مرور می کنم یکسالم رو در این آخرین پنج شنبه سال. توی این 361 روز اتفاقهای زیادی برام افتاد و درسهای بزرگی گرفتم.
وقتی سه ماه پاییز رو سه بار مریض شدم یا درد دندان امانم نمی داد بزرگترین درس زندگی رو گرفتم که سلامتی بالاترین ثروت و دارایی منه اگر چه بار ها سالم بودم و بیماری به یادم آورد که این ثروت بزرگ رو دارم.
زندگی جریان داره چه بخاهیم و چه نخاهیم اما برای اینکه ملکه ذهنم بشه، اینجا این نکته رو به خودم گوشزد میکنم:
هر که هستم در هر پست و مقام و هر مرتبه و ثروت و هر سواد و دانش و آگاهی یاد بگیرم اول آدم باشم.
باران نوشت1: الان که داشتم این متن رو می نوشتم یکی از همکارا یه کارت عروسی آورد. اینم یه اتفاق خوب که شادی دیگران هم یه نعمته. ایشالا خوشبخت شن
باران نوشت 2:دوست داشتید درسهای این یه سال رو برام بنویسید. خدا رو چه دید شاید یه کتاب بشه از روش نوشت.
باران نوشت 3: آهنگی که این روز ها گوش میدم، "نگرانت میشم" از ابی