چرخ گردون

کرکره ی پنجره ی اتاق کارم رو می زنم کنار. هوا آفتابیه و انعکاس نور بر روی برفها، زیبایی فضای محوطه رو دو چندان کرده. همکار جوان تازه نامزده کرده رو از پشت پنجره می بینم که داره با موبایلش حرف می زنه. حتمن پشت خط عزیزترین آدم زندگیش هست. آخه بیشتر وقتها همین ساعت میاد گوشی به دست بیرون ساختمون. اصلن نمی دونم چرا این همکارم رو می بینم یاد مسعود شصت چی می افتم. تنها اشتراکشون، عینکه. این طرف ساختمون یکی از بچه های تولید موبایلش رو به دوستش میده تا ازش عکسی توی برف بگیره. بعد از تنظیم دوربین میره توی برفها با ژست وا می ایسته و منتظر گرفتن عکس میشه. آقای خدماتی میاد توی اتاقم روزنامه ها رو آورده. ازم می پرسه: دیگه برف نمیاد؟ بهش می گم: نه دیگه برف نمیاد ولی توی شهرستانهای اطراف هنوز مشکل قطعی و رفت و آمد وجود داره. میگه: اشکال نداره و از اتاق میره بیرون.