قیمه، لپه و سایر محتویات

یکی از بزرگان علم روانشناسی می گوید: وقتی کسی از چیزی می ترسد باید گذشته اش را مورد بررسی قرار داد تا دلیل ترس مورد نظر در آن زمینه یافت شود.

دیروز بر اثر گرسنگی مفرط به خوراک شرکت که همانا قیمه می  بود، پناه بردم. قاشق که در ظرف فرو بردم انباشت لپه و روغن مرا به یاد سفرمان در سن 10 سالگی انداخت. به جایی سفر کرده بودیم که غذای تاپشان قیمه بود، در اصل لپه خورشت بود. از همان 22 سال پیش از قیمه بدم آمد. البته من آدم بسیار شکرگذاری هستم و هر زمان هر چیزی آزارم دهد امپاتی می کنم (خودم را جای کسانی قرار می دهم که آن مورد را نمی توانند تهیه کنند.)

القرض تا پارسال که روز عاشورا یکی از آشنایان نذری قیمه آورد. آن روز هم به دلیل گرسنگی مفرط و نبود خوراکی چشمگیر (مادر تنبیه مان کرده  و خوراکی نپخته بود چون ما را کافر می پنداشت که در روز عاشورا در منزل سکنا گزیده و عذاداری نمی فرماییم) به اجبار قیمه شد منوی اصلی مان. آب و روغن و مشت مشت لپه در اندکی ظرف ما را به غلط کردن انداخت تا یا سال بعد برویم عذاداری منزل خاله نذری بخوریم یا آستین هایمان را بالا بزنیم و برای خود جیره ای مهیا کنیم ولو اندک باشد اما قیمه نباشد.

بساط نذری دادن ها این روز ها و شب ها برپاست. خاهشن به فکر دانشجو جماعت و سرباز جماعت باشید که نذری هایتان به آنها برسد چون هم از خانواده هایشان دور هستند و هم خیلی صواب دارد. اجرتان نزد پروردگارتان محفوظ.