اندوهت را بتکان

اندوهت را بتکان

جهان منتظر نمی ماند حالت خوب شود.

ساعت یکربع به 5 صبح اسنپ گرفتم که برم به بچه ها برسم . قبلش یه کاتر گذاشتم توی جیبم. حقیقتن اون وقت صبح که هوا تاریک و بارونی بود ترسیدم خصوصن اینکه اسنپیها تازه یاد گرفتن ازت اجازه میگیرن که لغو سفر بزنیم تا مالیات ندیم.

نشستم تو ماشین و یه آقای جوان بود که یکم از بیخوابی گیج میزد چون ادرس رو داشت اشتباه میرفت. بعد سر صحبت رو باز کرد و دارین میرین ییلاق و و خوش گذرونی (حالا من با لباس کوه اون وقت صبح چرا این فکر رو کرده بود الله و اعلم) گفتم نه آقا دارم میرم کوه با دوستام.

میگه واقعن؟ آفرین به همت تون این موقع پا میشین میرین و یه جوری تعجب کرد که یه خانوم داره میره کوهنوردی 

میگه چطور میرید با گروه و اینا میگم نه آقا با دوستام. میگه من سختمه نمی تونم اصلن راه برم تو کوه میگم آدمی بنده ی عادته. چند بار بری دیگه عادی میشه برات. میرسم به بچه ها سه تا از پسرا رسیدن و منتظر باقی بچه ها هستن. پیاده میشم و سلام و احوالپرسی و تا اینکه توی برف میرسیم به قله و موقع عکس یادگاری کاتر از جیبم میفته و بچه ها کلی میخندن که فلانی تو خطری هستی و ...

بهشون نگفتم زن بودن توی این مملکت استرس زاست. ازینکه پاتو از در خونه میذاری بیرون تا اینکه برگردی.

عدالت یا کشک؟

دارم سند میزنم برای تسویه میبینم توش زده 400 تومن دسته گل برای عروسی فلانی،2میلیون و پونصد تاج گل برای ختم پدر فلان مهندس.

آدم حالش بهم میخوره از اینهمه تضاد توی انسانیت. 

من اعتقاد دارم هر پولی که برای خوشحالی خرج بشه ارزشمنده چون لبخندی به لب میاره، دلی شاد میشه، خاطره ای یادگار می مونه و ...

راست میگن دنیا جای عادلانه ای نیست. اصلن عدالتی وجود نداره و اگه میخاییم مثل آدم زندگی کنیم همیشه باید برای برقراری عدالت بجنگیم.

این عکس غروب روزیه که رفتیم شاه بیل تا بتونیم برای فردا سبلان رو صعود کنیم. هر بار عکسهای اون دو سه روز رو میبینم خیلی خوشحالم که توی تقویم زندگیم سه روز بینهایت ارزشمند رو در کنار دوستان خوبم گذروندم.

احترام

توی این نه ماه که رژیم و ورزش جز اصلی زندگیم شده یه نکته ی خیلی مهم رو متوجه شدم که بدن و جسمم خیلی باارزش هستن که هر غذا و خوراکی رو نخورم و به بدنم احترام بگذارم. درست مثل روح و روان آدم که اجازه ی ورود هر کسی رو به حریم مون ندیم تا حضورش باعث آزار روان مون بشه.

این عکس مربوط به هفته ی گذشته در ارتفاعات ماسوله ست که برف غافلگیرمون کرد و سر قله ارتفاعش به یک متر رسید.