انسان مدرن و خاورمیانه و این صوبتا

این روزها که می گذرد، هر روز

احساس می کنم که کسی در باد

فریاد می زند

احساس می کنم که مرا

از عمق جاده های مه آلود

یک آشنای دور صدا می زند

قیصر امین پور

هوا گرم و کله ها داغ شده و هر کی به هر کی میپره. مثلن من برای رییس اداری مون لوچان (چشم غره) میزنم، مدیر تولید مون برای من. مدیر بازاریابی و فروش هم فکر میکنه همه دارن بر علیهش توطئه می کنن. کلن دیوانه خانه ایه اینجا. از در شرکت میرم بیرون اصلن یادم نمیاد اینجا رو، صبح که میام یادم میفته باید برای چند نفر لوچان بزنم  ولی یادم میره تحویل شون میگیرم موقع حرف زدن و بعد یهو یادم میاد 

امروز دوستم که 25 سال از دوستی مون میگذره بهم زنگ گفت روبروی حرم امام رضا هستم یک دقیقه هر حاجتی داری بگو به آقا. منم گبر حالا هر چی آرزو داشتم بهش گفتم که سلامتی و پول و خونه و ماشین تو اولویت بود که البته سه تا مورد آخر تو هرم مازلو باید قرار بگیره ودغدغه ی دیگه ما باید چیز های دیگه باشه اما چون جبر جغرافیا و رنج خاورمیانه بر پیشانی ما حک شده تو اولیتها گذاشتم.

این برق رفتگی هم پدر مارو در آورده البته چون هوا خیلی روشنه از سر صبح، زیاد به چشم نمیاد ساعت کار طولانی. بعد ها که فیلم بسازن از شرایط زندگی هامون شاید کسی باورش نشه انسان در دوره ی مدرن چه رنجها که کشیده