:))

درست بعد از یکسال جلوی موهام رو لولایت کردم. اینقده ذوق داشتم از دیدن رنگ عسلی موهام که بعد از سشوار درخشش خاصی داره. مثه یه بچه ذوق داشتم تا برسم خونه و به خانواده نشونش بدم. هر کی هم دید گفت که خیلی بهم میاد. داشتم غذا می خودم که یکهو دیدم یک چیزی مثله سنگ توی دهانم چرخ می خوره. هر چی بود ریختم بیرون و زبان بینوای من روی تیزی دندان ثابت موند. حالا شما فکر کنید کلی برای عیدی که قراره از شرکت بگیری، نقشه کشیدی و قراره آمال و آرزو هاتو باهاش برآورده کنی که یکهو یک خرج گُنده پیش میاد که سقف آمال و آرزو هات فرو میریزه به سرعت.

بعد از مراجعت به دندان پزشکی، دکتر مربوطه فرمودند تشریف بیارم تا کلیه ی دندانهای پوشیده و آسیب دیده رو برات درست کنم. حالا قراره بنده بعد عید تو مطب دندون پزشکی چادر بزنم ...

تقریبن از یک ماه پیش برای سال جدید برنامه ریزی کردم که چی کنم و چی نکنم. هر چی در توانم بود گذاشتم برای برنامه نویسی. هر چند هر چی در توانم هست باید بزارم برای اجراشون. به هر حال سال که قراره جدید بشه تصمیم گیری ها هم جدید و فوریت پیدا میکنه، میانه ی سال نمی دونم چی مرضی هست آدم پنچر میشه ...

مشکلی که من با لغت معلولیت دارم این است که

به محض شنیدن معلولیت، همه به یاد کسانی می افتند که نمی بینند

یا نمی شنوند یا نمیتوانند راه بروند

در حالی که اینها اگر هم معلولیت باشد، ساده ترین شکل آن است

آنها که احساس در وجودشان مرده است را معلول نمیدانیم

آنها که نمیتوانند یا نمیخواهند

یا نیاموخته اند که صادقانه در مورد احساسشان حرف بزنند را معلول نمیدانیم

آنها که نمیتوانند دوستی های خوب و بلندمدت بسازند را معلول نمیدانیم

آنها که نمیتوانند بفهمند که در زندگی چه میخواهند را معلول نمیدانیم

آنها که چشمشان جز خودشان نمی بیند را معلول نمیدانیم

آنها که دستشان به امید نمیرسد

و در انتظارند که دیگران امید و انگیزه را پیش پایشان قرار دهند را معلول نمیدانیم

این معلولیت های واقعی را نمی بینیم 

و از اینکه دست و پا و چشم و گوش داریم، احساس سلامت میکنیم

"فرد راجرز"