ارثیه با اعمال شاغه

از زمانهای قدیم نه آنقدر هم قدیم مثلن همین 20 سال پیش تا جایی که به یاد دارم درد همیشگیم دندان درد بود. دردهایی را که با تجویز قرص ایپوپروفن دکتر جوانی که در نزدیکی محل زندگیمان طبابت می کرد، چاره می کردم. هر زمان که این دندانها شروع می کرد به درد گرفتن تمام قوت را از من می گرفت تا جایی که در خانه شایعه شده بود اگر این باران پیدایش نیست لابد دندانش درد می کند برای همین است در مکانی عزلت گزیده.
دیروز در دستگاه همایونی این دندان همش تیر می کشید و چانه مان گویی به شکل فندوقی باد کرده بود. رسیدیم به منزل بعد از صرف ناهار آنهم در 5 بعد ازظهر مشغول تماشای اخبار بودیم که کارشناس برنامه می گفت مذاکرات خوب پیش می رود و فلان و بهمان است و اما شریعت*مداری در مقاله ی خودش نوشته که این تیم مذاکره کننده دارد زیرآبی می رود. با خودم فکر می کردم مثلن چرا در مورد تجهیزات دندانپزشکی و هزینه های سرسام آورش مذاکره نمی کنند.

  

مثلن بحث کنند چرا تعرفه در هر جایی و هر دندانپزشکی فرق می کند؟ یا چرا متخصصان وقتی معاینه می کنند ویزیت نمی گیرند و تشویق می کنند آدم را به ترمیم دندان اما آن دندانپزشکان که در مناطق متوسط شهر مشغول خدمت به خلق هستند ویزیت دریافت می کنند و بعد می گویند فلان دارو را بخور و بعد از سه روز بیا این دندان را برات بکشم.
حالا که این را می نویسم می بینم مذاکره چیز خوبیست اما دردی از لپ باد کرده ی یک طرفه ام دوا نمی کند. از دیروز فندق تبدیل به گریپ فروت شده و به آن طرف لپم فخر می فروشد.
از صبح چندین بار رفته ایم جلوی آینه تا ببینیم از هیبت این گریپ فروت کاسته شده یا نه اما آینه هم از رویمان خجالت می کشد طفلک...

دندانپزشک دیروزمان کراوات نداشت. آن جوانک دندانپزشک که الان ماشالا هزار ماشالا برای خودش آقای جا افتاده و خوش تیپی شده هم کراوات نمی زند. (این توضیحات جهت شفاف سازی عکس بود و ارزش قانونی دیگری ندارد)
و این را بگویم که خاهر زاده ی 5/ 5 ساله ام جنس نامرغوب دندانش به من بنده ی خدا رفته و مادرش همیشه این ارثیه ی نا متعارف را بر سر من می کوبد و مرا مورد عنایت خودش قرار می دهد و ما مانده ایم که این ارثیه ای که جز درد و رنج و هزینه برایمان ثمر دیگری ندارد را از که به یادگار گرفته ایم؟ والا به این می گویند ارثیه با اعمال شاغه