باید امیدوار بود؟

10 آذر روز جهانی مبارزه با ایدز

 

دیشب بی.بی 30 داشت یه گزارش نشون میداد از ایدز که می گفت آمار مبتلایان به این بیماری از سال 82 تا کنون 9 برابر شده که بیشترین دلیلش رو، رفتار پر خطر ج.ن.س.ی می دونند.
بعد از گذارش، یک جوان 21 ساله به نام سام که حدود یکسال و خورده ای بود به ایدز مبتلا شده درین مورد گفت:
مدتی بود که سرماخوردگی ش خوب نمی شد با اینکه به چند تا پزشک عمومی و داخلی مراجعه کرده بود بهش اطمینان می دادند که موردی نیست و نگران نباشه اما بعد آزمایش مسوول آزمایشگاه بهش می گه که باید پزشک معانش کنه و دکتر بهش می گه که ایدز داره. میگه اونقده استرس داشته وقتی این حرف رو شنیده دنیا روی سرش می چرخید و دیگه متوجه هیچ چیز نمی شد.
سام گفت: اطرافیانش بعد از شنیدن این موضوع (حتمن دوستانش رو می گفت) عکس العمل بدی رو نشون ندادند اما خانوادش ازین موضوع بی اطلاع بودند. وقتی مادرش دارو هاش رو از تو کیفش پیدا کرد میخاست خود کشی کنه.
سام می گفت مطمئنه که س.ک. س باعث این بیماری شده. خدمات رایگان در اختیارشونه و تا این مدت به مشکلی بر نخورده ازین بابت کاملن راضیه و امیداره بعد از این هم مشکلی براش پیش نیاد.
سام که تنهایی زندگی می کنه امیدواره که یک روزی داروی ایدز ساخته و از شر این بیماری خلاص بشه اما بزرگترین ترسش اینه که یک روز تنهایی در خونه بمیره و کسی از مرگش مطلع نشه...وقتی این ماجرا رو برای همکارم تعریف کردم ایشون هم موردی رو عنوان کردند:
همکارم می گفت: یکی از فامیلاشون که متخصص غدد هستن بیماری داشته که معتاد تزریقی بوده. این آقا بعد از تحمل درد بسیار اعتیادش رو ترک می کنه اما متوجه میشه که به ایدز مبتلا شده. این آقا آرزوش اینه که یک روزی داروی ایدز ساخته بشه تا بتونه یک زندگی همراه با آرامش رو تجربه کنه...آدمیزاد به وجود اومده تا در زندگی خطا کنه که به یک شناخت برسه اما بعضی ها بد جوری خطا می کنن که لطمات جبران ناپذیری رو متحمل می شن. خسارتی که اول دامن خودشون رو میگیره و بعد خانواد شون رو . من سام یا امثالش رو قضاوت نمی کنم اما به این اعتقاد دارم آدمها مسوول رفتار های خودشون هستند در جامعه و اینکه جوانان ما در یک جامعه ی سنتی به خودشون اجازه میدن یک رفتار پر خطر داشته باشن و تا حدی پیش برن که سرگردان و نا امید باشن و در عنفوان جوانی دست از آرزوهای زیادی که داشتند و دارند، بکشند و ......