شهرکتابی که تبدیل به رستوران شد

چندسال پیش تقریبن سال 88-89 (البته شاید یکی دوسال قبل اون باز شده بود)توی رشت دو تا شهر کتاب بود یکی لاکانی و یکی هم گلسار که این هنوز هست اما شهرکتاب لاکانی تعطیل شد. 

دیشب که با خواهرم رفته بودیم خرید اونقدر پیاده روی کرده بودیم که گرسنه مون شد. برای همون با ترس و لرز رفتیم رستوران یه چیزی بخوریم. با همون ترس و لرز غذا سفارش دادیم و وقتی غذا رو داشتم میخوردم یهو یادم افتاد مکان میز دقیقن پیشخوانهای شهر کتاب بود که که با همه ی علاقه م با پس انداز ناچیزم میرفتم کتاب میخریدم ازش.

واقعن یه لحظه شُکه شدم ازین تناقض

حماقت

آدمهای احمق در هر جای دنیا باشن احمقن البته اگه خودشون بخوان احمق باقی بمونن.

دوستی دارم که 10-12 ساله به آلمان مهاجرت کرده. وقتی ایران بود همونقدر احمق بود که توی این مدت تو آلمانه و داره اونجا زندگی و کار و تحصیل می کنه. 

هر بار یکی ازین نوخاله های اینستاگرام رو استوری میکنه و مینویسه آفرین به این زنان که اینقدر موفقند. حالا اون زنان کیا هستن: شایلی زمردی ساکن دله ی آمریکا مجری فکس نیوز که با رقاصی یهو جا باز کرد بین کاربرای اینستاگرام (البته خودم رقیصدن بلد نیستم اما کسی که میرقصه لذت میبرم از رقصیدنش اما این آدمها یکهو بُلد میشن جای شک و شبهه برای آدم باقی می مون) پیکاسو و همسرش و دیشب هم صدف بیوتی رو استوری کرده بود.

بعد مهدی رستم پور نحوه ی شرکت در مورد فستیوالی که صدف بیوتی توش خودش رو برنده دونسته بود رشته ستوری گذاشته بود. این دوستم استوری گذاشت که خیلی ها تون رشته استوری رستم پور رو برام دایرکت کردین و این صحبتا و در نهایت هشتگ ضد زن نباشیم زده بود. (شاکی بود ازینکه چرا به صدف بیوتی توهین کردن وقتی برنده ی جایزه ی به این مهمی شده)

اول اینکه زن و مرد فرق نمی کنه آدم دروغگو دروغگویه و نسبت به این مدل آدمها حس خوبی نداره، بعد اینکه تو شرایطی بیرون از ایران ادای انسانهای خوشحال و خوشبخت رو درآوردن راحته و توصیه  به فالوئرها به شاد بودن حتا با چیز های کوچیک یه مزخرف محضه.

کاش اینا که پشت اون صفحه های رنگی شون چرت محض به ملت تحویل میدن یکم خفه بشن. هر چند به درک اونهایی هم که فالوشون میکنن خیلی ربط داره. خب خیلی ها دوست دارن دنباله رو باشن و این دیگه یه چیز شخصیه ولی وقتی جمعی بشه وارگیردار میشه.

آگاهی

ما گیلک ها یه اصطلاح داریم از کسی که یه خرابکاری یا اشتباه بزرگی رو انجام داده به اسم تومان گوهی (حالا نمی دونم چقدرش درسته این اصطلاح یا اصلن مال خطه گیلان هست یا نه). خلاصه اینکه تومان گوهی خیلی ها این روز ها با اتفاقاتی که تو گذشته انجام دادن داره رو میشه و بوی گندش همه جا رو برداشته و هر چی ارج و قرب و زهد و پاکدامنی و اسم و رسم جمع کردن تو این سالها داره به فاک میره و  دلیلشم اینه سکوت دیگه جایز نبود یعنی سکوت زنهایی که مورد تعرض قرار گرفتن تبدیل شده به بازگویی اتفاقی که براشون افتاده.

من هر بار فیلمهای قرن هیجده اروپا که جنگی بود رو می دیدم یا فیلمهای دهه هشتاد امریکا رو، به خودم میگفتم کشور ما هم بعد ها دچار این معضلات میشه یعنی که الان دارم به چشم خودم می بینم لایو لایو ...

چقدر از این به بعد باید مواظب بچه ها بود. چقدر ما آموزش ندیدیم در مورد تعرض. چقدر ما نا آگاهیم در مورد ارتباطاتی که داریم. چقدر همه ی ما مسولیم در قبال روح و روان و جسم مون برای اینکه دچار آسیب نشه. چقدر مرجع رسمی و تریبونی وجود نداره برای آموزش به همه.چقدر رفتن راه ازین به بعد سخته و چقدر اعتماد به همه دشوار تر شده.

من وقتی فیلم سوختن رو دیدم دیگه شخصیت بن(آقایی که عینک آفتابی زده تو پوستر فیلم) قانعم کرد هر آدمی که ظاهر موجه و اسم و رسمی داره مورد اعتماد نیست. (باید فیلم رو ببیند تا شخصیت خطرناک و ترسناک بن دست تون بیاد)

خیلی باید همگی سعی کنیم آگاهی مون رو ببریم بالا. همین دیگه ....

(قبلن و قلبن از بکار بردن الفاظ رکیک عذرخواهی می کنم)