مشاهدات یک بیننده از یک سریال

حافظه مثل باقی اعضای بدن مون عضو با ارزشیه.خیلی هم با ارزشه، خیلی خیلی با ارزشه (نمی دونم جز عضو به حساب میاد یا اسم دیگه ای سر حافظه و مغز باید گذاشت؟) تاکید من رو کلمه ی با ارزش برای اینه که خدای ناکرده اگه حافظه مون رو از دست بدیم کارمون تمومه. من گاهی اوقات وقتی کاری رو فراموش می کنم (که به ندرت پیش میاد این اتفاق بیفته) یا نت ها رو فراموش می کنم یا آدرسی یادم میره میگم دارم آلزایمر می گیرم و این منو خیلی اذیت می کنه. لازم به ذکر بگم بنده خیلی حواس جمع تشریف دارم و محال ممکنه حادثه ای ، کاری، مسوولیتی، خطایی و ... یادم بره برای همون این فراموشی های کوچیک برام دردناکه.

الغرض اینکه دیروز داشتم یه سریال کره ای (سریال جذابیت شیطانی) می دیدم (لامصب این کره ای ها تو صنعت سریال سازی و موزیک خیلی قوی شدن. اون آهنگ گانگنام استایل یادتونه که رتبه اول یوتیوب رو تو سال  2012 به خودش اختصاص داد) شخصیت پسر فیلم دچار فراموشی شده. هر روز تا 12 شب اتفاقات روز یادش می مونه و فردا روز، اتفاقات روز قبل یادش رفته و برای اینکه اتفاقات مهم یادش بمونه توی یه دفتر یادداشت می کنه. وقتی این سریال رو  می دیدم با خودم فکر کردم خب اونی که در شرایط عادی و نرمال همه چی یادش میره که راحته و مشکلی با این موضوع نداره، اونی که دچار فراموشی هم شده هم خب خیلی چیز ها یادش نمیاد شاید مشکلی با این قضیه نداشته باشه اما مایی که حافظه ی سالمی داریم و بیشتر دستوراتی رو که بهش میدیم به ضرر خودمون تموم می کنیم، آدمای ناشکری هستیم با وجود داشتن چنین ثروت عظیمی داریم به خودمون خیانت می کنیم.

اتفاقاتی که برامون افتاده رو هر بار مرور می کنیم و عصبی تر می شیم، گفتگوهای درونی داریم و انعطاف پذیری مون به نقطه ی صفر می رسه. همه ی اینهایی که دارم می گم اول به خودمه قطعا. (میدونید که نوشتن یه روش مثبت برای داشتن یه حال خوبه. پس من اینجا می نویسم چرکنویس هامو)

خلاصه اینکه این مغز و حافظه و متعلقاتش اونقدر با ارزشه که نباید و نمیشه نادیده ش گرفت. خوراک خوب بهش بدیم، بزاریم تا نفس می کشیم برامون کار کنن. والا