شیرینی که دل آدم را میزند

استاد اصغری به ما جامعه شناسی تدریس می کرد و الحق از ایده های جدید استقبال و تشویقمان می کرد تیم تحقیقاتی برای ایده هایمان تشکیل دهیم و مکتوبشان کنیم تا برای دانشجویان ورودی سالهای بعد بعنوان مرجع باقی بماند.

استاد اصغری همیشه با سوالهای نابش ما را به فکر فرو می برد و میخاست جوابی حسابی و با دلیل ارایه دهیم. یکروز که در مورد "نقش بازارهای محلی در ایجاد ارتباط و جامعه شناسی" مشغول ارایه بودم، استاد از من پرسید:

چه طور می توان ایرانی ماند و جهانی اندیشید؟ خب در آن لحظه همه ی اطلاعاتی که از محیط زیست و گردشگری و جامعه شناسی داشتم رو کرده و به استاد تحویل دادم اما امروز از ایرانی بودنم شرمنده ام.

امروز از ایرانی بودنم شرمنده ام چرا که، ما ملتی هستیم میخاهیم با هر ضرب و زوری شده به همه بفهمانیم قدرت ما بالاتر و برتر ست. مشت و دهن کجی حرف اول را می زند حتا اگر طرف مقابل بی گناه باشد و محاکمه اش می کنیم بدون آنکه حرفش را بشنویم. احساسی تصمیم می گیریم برای کاری که میخاهیم انجام دهیم نه عقلانی. کافی ست فقط یکی را متهم بدانیم آنوقت با تمام وجود از خجالتش در می آییم. اصلن ... نتیجه ی شور مان می شود این.

بار اول و دوم مان هم نیست که بگوییم اشتباه شده. لذت شیرینی تکرار اشتباه چنان در زیر زبانمان جا خوش کرده که به هیچ صراطی هم مستقیم نیستیم. بار آخر مان هم نخاهد بود اما امیدوارم با چشمان باز به واقعیتها بنگریم اگر میخاهیم جهانی بیندیشیم و در جهان پذیرفته باشیم...