سخت و آسان

شب است و سکوتش. هدست به گوشم. پاهایم را به روی مبل روبرو انداخته ام و بدن خسته ام را بر دیگری، لم. کتاب به دست و جملات زیبایش را نوش جان می کنم. جملاتش ساده اند اما عمیقند و وسیع. جملاتی ساده که با دید دیگری نگاشته شده. صفحات را یکی پس از دیگری ورق می زنم. متوقف می شوم در یک جمله. یک بار، دوبار، اصلن چندبار می خانم. جمله میخکوبم می کند، نه ناک اوتم می شوم انگار، به فکر فرو میروم. آدمهای زندگی ام یادم می آیند. آنهایی را که دوست ندارم، بار ها رنجاندنم. باز می خانمش:

"عقلانیت"

سخت ترین کار دنیا، لبخند زدن به کسی است که دوستش نداری

و آسانترین کار دنیا، لبخندی است که کدورت ها را از میان بر میدارد.

بغض می کنم. گریه ام می گیرد. آرمان گرشتاسبی می خاند:

به سمت ماندنت، راهی نمی شوی چرا 

گاهیستاره هدیه کن به مشت پوچ شب ها

لطفن بازم جای خالی :) + ادامه نوشت

چقدر به حرفهایی که در زندگی می زنی ایمان داری؟ با تمام وجودت نوش جان کردی اعتقادات و حرفها و ایمانت رو یا

 فقط خوب حرف میزنی و شعار میدی و .... 

جای خالی را پر کنید + اضافه نوشت

حریم شخصی یعنی ....