یادتان جادودانه خواهد ماند

غروب 5 شنبه که میشود دلم هوای عزیزانم را می کند. عزیزانی که باید رفت به دیدارشان و فاتحه خاند بر روی یک تکه از سنگ. شمعی روشن کرد برایشان و با شیشه ای گلاب معطر کرد خانه ی ابدی شان را.

و میراث من از آنها تمام خاطراتی ست که در دلم احساس و در ذهنم مرور می کنم...

غروب 5 شنبه عزیزانمان چشم براه میهمانان شان هستند. منتظر شان نگذاریم. روحشان قرین آرامش باد...
فاتحه ام را نثار می کنم به:
عزیزان در گذشته ام که عجیب جایشان خالی ست
شهناز عزیز که ناباورانه پر کشید بی آنکه لباس سپید عروسی را بر تن کند
غزل زیبارویم که یادش با من همواره باقیست
حشمت الله اسحاقی که مامان ناهید و بابک و مریم و نرگس را تنها گذاشت
و همه درگذشتگان دوستان حقیقی و مجازیم

ویروس روح

یکدانه بیسکوییت Hi Bye  را فرو می برم در استکان چای تا نرم شود. همیشه عادت به این کار دارم و لذتی که در آن لحظه از انداختن بیسکوییت در دهان دارم با هیچ چیز عوض نمی کنم.

باز هم سرما خورده ام. این روز ها به هر کس می رسم یک فین فینی می کند و یک سرفه ای حواله مان می دهد. مثلن آنهفته این آقای خدماتی شرکتمان چنان تمارض می کرد در سرماخوردگی انگاری آرپی جی 7 خورده باشد و وقتی عطسه و سرفه می کرد دریغ از گرفتن دستمال یا دستش در جلوی دهانش. چند بار آمدم به او بگویم برادر من در کتاب کلاس چهارم به ما یاد داده اند وقتی سرما خورده اید برای جلوگیری از پخش ویروس حتمن جلوی دهانتان را بگیرید. والا بخدا

شطرنج

شطرنج بازی می کردیم. همه ی مهره هایمان برای دفاع از شاه، همدیگر را کنار زدند. فقط ماند شاه من و شاه حریف که روبروی هم قرار گرفتند. به ناچار بازی پات شد...
به رقیب گفتم: آنهمه مهره را فدا کردیم که پات شویم؟ حتا سربازی هم برایمان نماند.
رقیب گفت: وقتی فقط برایت بُرد مهم می شود حتا حاضری همه داشته هایت را حراج کنی تا به خاسته ات برسی بی آنکه لحظه ای فکر کنی داشته های کوچک زندگیت، روزی آنقدر قدرتمند می شوند که می تواند تو را به مقصد برساند البته  اگر راه درست بکارگیری اش را بلد باشی...