من پاییز را نفس می کشم

عقربه های ساعت به 4 بعد از ظهر نزدیک می شوند. هوای پاییزی رشت، آفتابی و عالیست. به خودم قول دادم به بعد از تعطیل شدن از محل کارم پیاده روی کنم. از رییسم خداحافظی می کنم. می گوید میخایید برید خانوم باران؟ لبخندی می زنم می گویم بعله. "توی دلم بهش می گویم نه میخاهم بمانم اینجا ور دلت. امروز هر طوری شده باید پیاده روی کنم."

کوله ی سپیدم را که با تکانی ام ست کرده ام به دوشم می اندازم و با سرعت از پله ها پایین می آیم. کارت را به نمایشگر نشان می دهم و انگشت اشاره ی مبارک را داخل حسگر می گذارم. چه عجب!! اینبار با من همکاری کرد و نوشت: "انگشت شما تایید شد"

محمد خاتمی

ای شیخ اصلاحات

ای مرد 30 یا ست

70 سالگیت مبارک

خودزنی

دو سال پیش با خاهرم به یکی از مراکز لاغری در رشت رفتیم. دیدن آدمهایی  که شاید تفاوتی با دیگران داشتند و آنهم فقط وزن زیاد از حد شان بود، برای منی که در برابرشان ذره ای هم به حساب نمی آمدم، جالب بود. خب من یک جا یه عده ای آدم با وزن زیاد ندیده بودم حتا خاهرم هم بعد از دیدنشان بنظرم بی خودی آمده بود اینجا. آدمها یکی یکی می آمدند و از خانوم منشی وقت می گرفتند. آنهایی که بار اول به مطب این آقای دکتر آمده بودند بایستی فرمی را پر می کردند از اطلاعات شخصی و میزان خوراکیهای مورد مصرفشان در طی روز. خب من هم تا نوبت خاهرم شود اطراف را زیر نظر داشتم...