فامیلمون سرکار خانوم سوآرز :I

بعضی از آدما اینقده تو زندگی گند می زنن که میخان گند زندگی شون رو به دیگران هم تعمیم بدن. دختر خاله ی من یکی از اونهاست. از دیروز که خاله حرفاشو برامون زد که چه چیز ها گفته و به مادرش یه سری مسایل رو امر کرده ( آخ خاله ی ساده و نادون من که به حرفهای نادون تر از خودت گوش میدی) ذهنم همش مشغول این مسله ست که چی خوب شد این تو دم و دستگای اح.مدی نژاد کاره ای نشد و گرنه فاتحه ی کل فامیل خونده بود .... بقرعان
کلن دختر خاله مو می بینم یاد سوآرز می افتم. ووووووووووی

هر کجا هستم، باشم/ آسمان ما من است

دیروز بعد از اینکه از کار تعطیل شدم و رسیدم خونه، خیالم راحت بود که کلاسی ندارم و راحت می تونم یه چُرتی بزنم اما وارد اتاق که شدم دیدم که این خاهر ها بساط هندوانه و بلال راه انداختن و نمی شه نه از اون جمع گذشت نه از اون جو. خاهر کوچیکه که میخاست بره عروسی دوستش، هی هندونه زیر بغلمون گذاشت که تو سلیقه ت خوبه بیا بریم برای خرید کادو و ازونجایی که اسپانسر این هدیه بنده بودم، لباس پوشیدم و به سمت خیابون به راه افتادیم. هنوز از خیابون اصلی بیرون نیومده بودیم که این خاهر درایو مون فرمودن: حیف نیست میخای بری عروسی بیا بریم بیرون از شهر خیلی خوش میگذره ها!!!!!! خب ما هم از خدا خاسته و تصمیم گرفتیم بریم بیرون از شهر. از متلکای خاهرها هم در امان نبودیم که فلانی گردشگری خونه و هیچ جا رو بلد نیست و ... بعد از شنیدن اینهمه متلک هر کدوممون یه جایی رو پیشنهاد داد برای رفتن: خمام، فومن، بام سبز لاهیجان، شیخ زاهد لنگرود، کاسپین و در آخر زور اسپانسر هدیه و همون گردشگر خونده چربید به همه ی پیشنهادات که بریم لشت نشا و زیبا کنار و خاهر کوچیکه تهدید کرد اگه بهمون خوش نگذره، خودت می دونی و ...

 

موردِ عجیب دو برادر

دو تا برادر بودند به اسم فوتبال و والیبال. فوتبال از وقتی چشم باز کرد همیشه مورد توجه و حمایت خانواده ش بود و خیلی ها دوستش داشتند حتا برای بودن باهاش حاضر بودن دست و پا بشکنند. فوتبال چند سالی از والیبال بزرگتر بود و با اینکه افتان و خیزان راهش رو ادامه می داد ولی محبوبیت زیادی داشت اما والیبال مثل یک بوته ی کوچک که نیاز به مراقبت بیشتر داشت و رسیدگی مستمر می طلبید تا به یک درخت تنومند تبدیل بشه از حمایت اطرافیان و بزرگتر های خودش محروم بود.
سالها گذشت و هر کدام از اونها مسیر جداگانه ای رو انتخاب کردند برای رشد و بالندگی. فوتبال بیشتر اوقات حاشیه درست می کرد و اسمش بر سر زبانها بود با اینکه از حمایتهای مالی بزرگتر های خودش برخوردار بود اما والیبال سر به زیر و محجوب و بدون حاشیه برای اینکه بتونه سری تو سر ها در بیاره شبانه روز تلاش میکرد تا به نتیجه ی دلخواهش برسه و درین مدت حتا کسی سراغی ازش نگرفت.
سالها گذشت تا اینکه قرار شد هر کدوم به طور جداگانه در یک زور آزمایی شرکت و نتیجه رو به خانواده اعلام کنند. هر روز خبر هایی می رسید از هر دو برادر که چطور تونستن حریفان رو از میان بردارند و باعث سربلندی خانواده شون باشن و نتیجه ی زحمتشون رو بگیرند اما این میان والیبال با انسجامی که در حرکاتش داشت و هوش و توان بالا، رقبا رو یکی یکی از میان بر می داشت با اینکه فقط عده ی کمی حمایتش می کردند بر خلاف فوتبال. با اینکه خیلیها می دونستند خیلی جاها حتا از اخلاق بازی چیزی نمی دونه، بزرگش می کردند و همه رقمه حامی ش بودند. در روزی که والیبال بیش از هر روزی نیاز به حمایت داشت، اطرافیانشون زوم کرده بودند رو شکستی که غرور باعث فوتبال شده اما نه تنها ازش درس نگرفته بود بلکه تقصیر رو گردن یکی دیگه انداخت و با احساسی کردن این قضیه بیشتر بهش دامن می زد.
اما والیبال روز های روشنی داره با اینکه می دونه با هر بُرد و یا حتا باخت خونه و ماشین و دلار در انتظارش نیست. بخاطر تکنیک و تاکتیک و هوشمندیش تو صفحه ی اول یاهو قرار می گیره و نه پیرایشش، می دونه کسی نیست برای باخت و تساوی و حتا بردش توی خیابون و شب هنگام هورا بکشه و ایران ایران بگه...
همه ی اینها رو نوشتم که بگم فوتبال و والیبال هر دو دارن روز های مشابه ای رو توی جهان سپری می کنند اما بی لطفی هایی که والیبال از مردم و رسانه می بینه به مراتب بیشتر از فوتباله. یاد بگیریم اخلاق رو رعایت کنیم و شکست رو به گردن کسی نندازیم چون در صحنه ی رقابت احساس جایی نداره این هوش و ذکاوته که به کمک آدمها میاد کاری که این روز ها والیبال ایران دور از هیاهو و احساس به خوبی داره ایفا می کنه.
به احترام تمام ضربه هایی که با دستان بازیکنان والیبال ایران به توپ نواخته شد بی ادعا و بی پشتیبان اما بزرگوارانه، سر تعظیم فرود می آورم و امیدوارم جام قهرمانی امسال در دست والیبالیستهای عزیز کشورمان تاب بخورد و بدرخشد.