بهارانه

بالاخره تعطیلات هم تموم شد و ما هم برگشتیم سرکارمون. کلن توی این تعطیلات فقط خابیدم و فیلم دیدم و گاهی هم بازدید عید رفتم.
درین فیلم دیدنها، سر یه ساعت مشخص به تلویزیون م*ی*ل*ی هم سری زدم هرشب ساعت 10:15 تا سریال پایتخت رو ببینم. سریالی که هر بار دیدنش خنده های دوباره ای در پی داشت و تکرار دیالوگهای شخصیتهای دوست داشتنی داستان که ماندگارند در تاریخ تلویزیون ایران و برای مردم.
محسن تنابنده بازیگر و نویسنده قابلیه خصوصن سریالهایی رو که خودش هم نویسندست و هم بازیگره و در کنارش احمد مهرانفر که با بازی بی نظریش در فیلم "هیچ" کاهانی این اطمینان رو بهم میده که بهترین بازیش رو در هر فیلمی ایفا می کنه که دیدنش خالی از لطف نیست.
ریما رامین فر، علیرضا خمسه که دیگه نیازی به تعریف ندارند و  هر دو بازیگران ارزشمندی هستند.
و اما شعله خانوم سریال که شخصیتش کلی به دلم نشست. دختری که شکست زندگیش باعث نشد ماتم بگیره و افسرده بشه. دختری که تعارف کردن بلد نبود و با مسایل راحت برخورد می کرد. احساساتش رو راحت نشون و اجازه جاری شدن اشکهاشو می داد و خنده هاش تمومی نداشت. چقدر اون لحظه رو دوست داشتم وقتی برای باز کردن پلمپ در رستوران با صاحبش می رفت خونه خانم مامور بهداشت گفت که بالاخره اون ماموره هم آدمه و حرف حالیشه و قانعش می کنیم یا تو آسایشگاه که پیرمردها و پیر زنها رو خوش تیپ خطاب می کرد. به آدمها احترام می ذاشت هر مرتبه ای که داشتند. شخصیتش رو دوست داشتم خیلی زیاد چون زندگی رو سخت نمی گرفت و هر پیشامدی رو با دیدی مثبت نگاه می کرد.
درود به قلم محسن تنابنده که یکساعت خانواده ها رو دور هم نشوند و درود به بازی زیبای لیندا کیانی و خدا قوت به همه بازیگران این مجموعه.
امیدوارم باز هم ازین سریالها تو تلویزیون خاک خورده ما پخش بشه. والا به خدا