جایی در آینده

از پیج اینستاگرام بهاره مهرجویی/ روانشناس

ما اغلب تصور می‌کنیم «لذت» و «چیزی که می‌خوایم روزی حالمون رو خوب کنه» از یه جایی در آینده شروع می‌شه.

.

اگر فارغ التحصیل شدم، سفر رو شروع می‌کنم. اگر حقوقم زیاد شد، بیشتر برای خودم خرید می‌کنم، اگر تابستون بیاد پیاده‌روی رو‌شروع می‌کنم. اگر مستقل شدم آشپزی یاد می‌گیرم و …

.
.
.

اینها تصور غلط و‌ اشتباهی‌ست که فکر می‌کنیم موقعیت‌های مطلوب و دوست داشتنی «اتفاق افتادنی‌ست» نه «ایجاد کردنی». شاید شانس بیاریم و بر اساس قوانین تصادفی، در مسیر اون اتفاق قشنگ قرار بگیریم. مثلا دوستی دست ما رو بگیره و ببره برای قدم زدن یا ورزش. اما ماندگار نیست تا ما «همین لحظه» شروعش نکنیم

.
.
.

طبیعتا پول، امکانات، فراغت و خیلی چیزها بر کیفیت زندگی اثر می‌گذاره اما کیفیتِ لذت بردن، تابعی‌ست از آنچه که می‌تونیم ایجاد کنیم نه آنچه که موکولش می‌کنیم به آینده و منتظریم با کیفیتی بهتر «شاید» در آینده ایجاد بشه.

.
.

من همیشه فکر می‌کردم‌ اگر برنامه کاریم «کاملا» دست خودم باشه هرکاری که دلم می‌خواد می‌کنم.
هرجایی که دوست دارم می‌رم. بدون استرس اینکه به کارم نمی‌رسم پاییز که بشه ساعتها پیاده‌روی میکنم…

.

الان همه برنامه کاریم دست خودمه ولی من اون آدمی نیستم که ساعتها پیاده روی کنم.

.
.

روی امکان اینکه «چه‌قدر در حال حاضر می‌تونم به اون دلخواهِ توی ذهنم نزدیک بشم و مقدماتش رو فراهم کنم» فکر کنید نه اینکه منتظر بمونید که یک تغییراتی در جهان بیرون اتفاق بیفته تا زندگی عوض بشه.

آینده‌ای که منتظرش هستین رو از همین‌ الان ‌شروع کنید. اگر تمام شرایطش نیست، با بخشی که امکانش هست شروع کنید. با بخش کوچکش اون تغییر رو ایجاد کنید، هیچ تغییر بزرگی وجود نداره.

به ولاه

دریای خریت انتها ندارد.