طبیعت

تقریبن دو سه سال پیش بود که یه مصاحبه دیده بودم از زن و مردی افغان که در زمان یورش طالبان به این سرزمین غنی و با فرهنگ و در بحبوحه ی جنگ و شلوغی و مرگ تو حیاط منزل شون، گل پرورش می دادند.شما فکر کن حیاط خونه شون (دقیق یادم نیست حیاط خونه شون بود یا یه باغ داشتن ) پر از گل های رنگی و خوشگل بود و آدم انگشت به دهان می موند از این حجم از امیدواری و زندگی توی اون شرایط.

امروز که داشتم گل هامو مرتب می کردم یاد اون گزارش افتادم. اصلن کاری به جنگ و صلح و این صحبتا ندارم حرفم اینه بعضیها چطور بلدن خوب زندگی کنن حتا توی شرایطی که هر لحظه امکان داره خطرتهدید که چی عرض کنم نابودشون کنه (خداییش این مردم افغان چقدر ظرفیت پذیرش توپ و تانگ و تفنگ و انفجار دارن؟؟؟؟؟؟ حتا فکر کردن بهش آدم رو دیوونه میکنه)

مخلص کلام این که طبیعت خوب معلمیه. 

مقاومت

پنجشنبه که رفتم خونه از بی خوابی شب گذشته داشتم بیهوش میشدم. خواهرم که تازه از تهران اومده بود داشت برنامه می چید که شام چی بخوریم و کجا بریم و ... (تازه شاغل شده میخواست مهمون مون کنه) حالا منم حساس به شلوغی خوابم نگرفت اما اونقدر بیحال و بی رمق بودم که ترجیح دادم برم یه دوش بگیرم تا بتونم پایه ی بچه ها باشم. تو حموم این آب رو که میریختم رو صورت و بدنم یه حس آرامش و سبکی بهم میداد و حالم کمی بهتر شد اما بازم بیحال بودم. ساعت 9 شب بود که بین خواب و تماشای فیلم با اون خستگی رفتم فصل 5 سریال فرندز رو دیدم. حالا شما فکر کن این همه مقاومت من برای نخوابیدن چی میتونه باشه؟ خودم نمی دونم که تو همون بی حالی با قهقه های از ته دل 6 تا قسمت رو دیدم و ساعت یک به ملکوت اعلی پیوستم.

امروز که داشتم به 5 شنبه فکر می کردم و اون مقاومت بیخودی، به خودم گفتم  این یک واقعیته که  واکنش مون در برابر خیلی از اتفاقات، مقاومت در برابر اونهاست. تلاش برای مقاومت به نفهمیدن، مقاومت برای یاد نگرفتن و به روز نشدن، مقاومت برای صداقت نداشتن، دروغ نگفتن، مقاومت برای هر چی که ما رو دور میکنه از زندگی. یه سری روش و الگوی قدیمی سالهاست جلوی راه مونه که فکر می کنیم اگه ازش پیروی نکنیم زندگیهامون روند سابق رو نداره. گاهی لازمه از پوسته ی ضخیمی که دور خودمون گرفتیم بیرون بیاییم. خوب نگاه کنیم، خوب بشنویم، خوب ببینیم و مقاومت در برابر یکسری رفتار های تکراری و مخرب که دور باطل هست رو تموم کنیم.

وسلام