روزمره

*آدم بعضی اوقات به عقل بعضی ها شک می کنه. مربی بسکتبال به بچه های کوچیک باشگاه  اصرار می کنه بیایین باشگاه اگه رعایت کنین چیزی نمیشه. ملت تا این مدت تو خونه بچه هاشونو نگه نداشتن که بیان تو باشگاه سربسته بی تهویه کرونا بگیرن.

حالا اون بار بمن اصرار کرد بیا باشگاه اگه نیای من ضرر می کنم باید باشگاه رو تحویل بدم.بهش گفتم ببین فلانی هر کی فکر کسب و کار خودشه منم بیام باشگاه ناقل بشم باید برم مرخصی اجباری. بعد باید هفتاد درصد حقوق بگیرم اونم بعد شیش ماه از بیمه بیکاری. دیگه به من چیزی نگفت. هزار ماشالا اخلاق هم که نداره که بچه ها بهش احترام بزارن.

خیلی از کسب و کارها تو این مدت آسیب دیدن. یکی از اونها خواهر من که مربی نقاشی بود و بخاطر کرونا تعدیل نیرو شد ولی اینکه آدم فقط به خودش فکر کنه دیگه بنظرم صورت خوبی نداره. 

* جدای از داستان ترکی سریال گناهکاران، من کیف می کنم بازیها رو میبینم. بیشتر بازیگرا مسلط هستن به بازیشون.کاش داستان کمی قوی تر بود و شخصیت زنها اینقدر خاک برسر نبودن تو این سریال و شاهزاده و گدا وجود نداشت. آخه من نمی دونم چرا همیشه میخوان نشون بدن آدمهای پولدار سطح فرهنگی پایینی دارن. در کل از باقی نمایش های خانگی چند سروگردن بالاتره گناهکاران. 

* طلا شده بود 125 تومن من میگفتم خیلی گرونه فکر نمی کردم سه سال بعد بشه گرمی یک تومن.

آیا روزی این وحشتها طلسمش می شکنه؟

موقع خوندن این کتاب چقدر از ته دل آرزو کردم تا اونقدر زنده باشم که ببینم خیلی چیزها رو ...

به قول عباس معروفی تو کتاب سال بلوا: 

"کاش تولد من هم می ماند برای بعد، به کجای دنیا برمیخورد؟"