هر وقت این کلیپ رو می بینم گریه م می گیره
نه برای اینکه تاثیر گذاره، نه
برای اینکه خیلی از ماها خلاف اون کار های توی کلیپ رو انجام می دیم.
دلم یک دوست میخاهد
که اوقاتی که دلم تنگ است بگوید:
خانه را ول کن/ بگو من کی، کجا باشم؟
پا نوشت: قبلن هم این کلیپ رو تو وبلاگ گذاشته بودم
دیشب فکر های خوبی به ذهنم رسید.
انگاری از دل این فکر ها میشد یک رُمانَک در آورد.
عاشقانه ی عاشقانه مثل تمام عاشقانه های دنیا.