درگیرم بشدت

ذهنم این روز ها خیلی مشغوله. تمام درگیری های ذهنیم منو به این نتیجه تا این لحظه رسونده که:

"جهان ذهن آدمها وقتی عاری از درک و شعور و احساس و عشق و انسانیت باشه، دیگه غنی و فقیر معنا نداره و برای بقا دست به هر کاری می زنه حتا اگه روح و روان و جسم خودش یا  عزیزانش آسیب ببینه..."

نمی دونم چقدر تونستم مطلب رو بیان کنم ...

سن کم و ریسک کردن

آدم وقتی سن و سالش کمتره قدرت ریسک پذیری خیلی بالاتری داره، یه سری از کار ها رو انجام میده که وقتی چند سال بعد که بهش فکر می کنه میگه اون زمان چی دل و جراتی داشتم این کارو کردم و این تصمیم رو گرفتم، تصمیمی که از نظر خیلی ها غیرمنطقی و عملن رو به سقوط بوده. حالا که فکر می کنم می بینم من همیشه آدم محتاطی بودم تو یه سری مسایل اما بزرگترین تصمیم زندگیم این بود که به حرف کسی گوش نکردم و مستقل شدم و راه خودم رو پیدا کردم و از این بابت خیلی خوشحالم. این روز ها درک بهتری از زندگی دارم. می دونم چی میخام از زندگی، یه جاهایی کم میارم و خودم رو بشدت ملامت می کنم اما به خودم میگم هی ببین 5 سال دیگه اون فکرایی که درمورد خودت داشتی حتمن بهش رسیدی پس کم نیار و به تلاشت ادامه بده.

داشتم اینو میگفتم که آدم تو سن کم قدرت ریسک پذیری بالاتری داره و به طبع کار هایی رو که  می کنه از روی هیجانه تا فکر اما نتیجه ش خیلی مهمه چون آدم به دیگران میخاد ثابت کنه توانایی انجام هر کاری رو داره پس گیر بیخودی به خودش و علایقش ندن (البته من اون هیجانش رو دوست دارم و لذتی که حاصل میشه). مطمئنم شما هم ازین دست ریسکها تو دوره ی 16 تا 4-23 سالگی تون داشتید. برید یه نگاهی به همون دوره از زندگی تون داشته باشید ببینید برا ی اثبات خودتون به خانواده و دیگران چی رو بالا و پایین کردید.