چرا؟؟؟؟

خیلی از ما نمی دونم چه دلیلی داره همش می خواییم حال خودمون رو خراب کنیم. اصلن منظورم ازین امیددادن واهی نیستابلکه ذهن مون رو طوری تربیت کردیم  و طوری بهش خوراک دادیم که دیگه عادت کرده به رفتار های معمول یعنی اگه یه روز غیر معمول زندگی کنه انگاری داره اشتباه می کنه.

حالا بیایید یه چیزی براتون تعریف کنم :

یه گروه دوستانه ی عکاسی داریم هر روز در مورد یه چیزی نگران هستند، یه روز قیمت گوشت یه روز روغن یه روز قیمت طلا. حالا شما فکر کن خودشون خرید نمی کنن و این خرجها توسط پدرشون انجام میشه...

باور نمی کنین امروز نگرانی شون بابت چی بود؟ بابت گرون بودن ماگ 

بعد آدرس یه گالری رو بهشون دادم که کارهای میبد و لالجین رو میفروخت که قیمتهای مناسبی هم داره.

باورتون نمی شه یکی شون بهم چی گفت...

گفت نمی خواستم بخرم که ماگ زیاد دارم ...

خب : 

چرا ما خودمون رو اذیت می کنیم اینقدر؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

چرا برای اتفاقاتی که زیاد مهم نیست عصبی میشیم؟؟؟؟؟

چرا برای اتفاقاتی که قدرت مقابله باهاش رو نداریم با صرف انرژی الکی وقت و عمر و اعصاب خودمون رو خراب می کنیم؟؟؟؟؟؟

واقعن چرا؟؟؟؟؟

........

من واقعن از دورویی آدمها تهوع می گیرم ...