بهارنارنج

* پنجره ی محل کارم رو باز گذاشتم تا هوایی بخورم. ترکیبی از بوی بهارنارنج و سوختن توی فضا پیچیده اونقدر که منو پرتاپ میکنه به گذشته.

اتاقک تاریک ساخت گمچ مادر شوهر خاله بزرگه که با کوره ی سنتی گمج هاش رو میساخت و میداد دست مشتری.

الان دیگه اثری از این اتاقک نیست.

** یه رفیقی دارم یه بچه ی 9 ساله داره. با اینکه روشنفکره، کتاب فلسفی زیاد میخونه و تحصیلات بالایی داره گاهی اوقات یه کارهایی میکنه آدم شاخش در میاد. میگه فلان مهارت بچه م رو فرستادم یاد بگیره بعد یه مدت بچه ش میگه دلسرد شدم میخام برم فلان رشته ی ورزشی.(حوصله ی توضیح دادن ندارم بخدا)

اون بار که باهاش رفته بودم بیرون وسایل شنا بخره، آقای فروشنده داشت به دختر دوستم یاد میداد که بعد از تمرین دو قطره مایع بریزه روی عینک شنا، عینک بخاطر کلر عمرش رو زود از دست نده که یهو دوستم پرید وسط حرف شون که مامان جان خودم برات میشورم. بهش برگشتم گفتم بذار دخترت خودش انجام بده ،مستقل بشه دیگه از تو کمک نگیره. برگشت گفت زود خراب میکنه بعد دوباره باید براش بخرم .

میخاستم بهش بگم خراب شدنی باید خراب بشه فدای سر دخترت اما یاد میگیره خودش یکسری از کارهای شخصیش رو انجام بده. این دوست مون فکر کرده دخترش اونچنان که باید رفاه نداره برای همین راه به راه چرت و پرت و آشغال برای بچه میخره. نمی دونم چرا این بچه رو اینقدر مصرفی بار آورده. 

باور غلطی که دهه ی 50 و 60 دارن اینه که چون خودشون محرومیت کشیدن بچه هاشون باید غرق نعمت باشن. من خیلی از همنسلهای خودم رو میبینم که طرز فکر شون اینطوریه. ای کاش بچه رو فقط بخاطر اسم فامیل شون به دنیا نمی اوردن. 

این دنیای خطرناک ارزش اینو نداره که یه بیگناه رو واردش کرد.