برای دوستانی که ندیدمشان

گاهی در زندگی حتا با آدم هایی که نمی شناسیشان دوست داری احساس همدردی کنی، جمله ای پیدا کنی تا آنقدر عمق داشته باشد که بتواند آرامش کند.
ما آدم ها به نام آدم بودن مان باید اشتباه کنیم، درس بگیریم، یاد بگیریم که زندگی هر لحظه داستانی جدید دارد با بازیگرانی زیاد که ما کارگردانیش می کنیم. حالا که سکانسهای این فیلم هیجانی باشد یا تلخ، درام باشد یا تراژیک این ما هستیم که رای نهایی را صادر می کنیم و به روی گیشه زندگی می فرستیم یا پر فروش باشد یا تیر خلاصی را به ما بزند.
شاید این نوشته ها از ناراحتی بهینه یا از دلتنگی میثاق چیزی کم نکند اما می خواهم دوستانم بدانند درین عالم، آدمها مثل زنجیر بهم متصلند و زمانی که احساس می کنید زندگی بر خلاف شماست هستند آدمهایی که انرژی مثبت شان را برای شما پرتاب کنند و برای خوشی و آرامشتان دعا.میخاهم این را بدانید با اینکه ندیمتان اما این را به تجربه بگویم( نه از روی نصیحت) زندگی به آدمهای کوچکی که غرق دنیای کوچکشان هستند، محدود نمی شود و دنیای بزرگ شما نیاز دارد تا پذیرای اتفاقات خوب و بزرگ باشد. امیدوارم که چنین باشد.

                                                                                      دوست شما
                                                                                       باران پاییزی