سلامتیت را از آفریدگات خاستارم، دوست جوانم.

همکاری دارم در ساختمان دیگه شرکت که اتفاقن با گروه کوهنوردیشون از چند سال پیش کوه هم می رم. تقریبن بعد از عید که ایشون رو در سالن خوراک خوری دیدم کلاه به سر و کاملن کچل بود. به خودم گفتم بابا این علی با چه تیپ هایی میاد سر کار. آخه بیشتر اوقات تی شرت می پوشه با رنگهای بسیار بسیار روشن. این گذشت تا اینکه دو روز پیش هم ایشون رو در سالن دیدم باز هم با کلاه و کچل. من که مدتها کوه نرفته بود خوب از خیلی چیز ها بی خبر بودم. به یکی از دوستان مشترک پیامک زدم که فلانی چرا کچل کرده؟ عاقا مگه جواب داد. چند بار هم زنگ زدم دیدم دنیا رو آب ببره مهسا رو خاب می بره. تا اینکه دیروز که به یک مهمانی دعوت بودم حال همکارم رو از یک دوست عزیزی که در این مهمانی بود، جویا شدم که ای کاش نمی پرسیدم حالش رو. همکار 32 ساله ام، دوست جوانم مبتلا به سرطان شده که از شنیدنش واقعن ناراحت شدم حتا نتونستم کلمه ای رو پیدا کنم برای آرامش و تسلای خودم. از دیروز دارم همش به این فکر می کنم که اگر این اتفاق برای من یا خدای ناکرده برای یکی از عزیزانم می افتاد، واکنش من چی می تونست باشه؟ منی که هر مشکلی رو با هر سختی سر گذروندم ولی گذروندم و از نظر خودم هم موفق بودم با این یکی چه طوری می تونستم کنار بیام. به هر حال آدمیزاده و همیشه یه حرفها و فکر هایی در سرش شناور هستند و همیشه دنبال جوابه براشون.
شنیدم روحیه بسیار خوبی دارن هم خودش و هم همسرش و با این بیماری کنار اومدن و پذیرفتنش و خدا رو شکر روند بهبود به خوبی داره پیش میره.
دارم به این فکر می کنم این روز ها همه چی دست به دست هم داده تا جوونای مملکتم وارد بوته آزمایش بشن و خودشون عجیب نا جوانمردانه محک بزنند.
برای سلامتی دوستم دعا کنید که می دونم اگر گفتن من هم نبود شما این کار رو می کردید و این رو می دونم که قلبهای مهربانی هنوز در این کشور می تپه برای مردمانش بی چشمداشت و بی پاداش.