گذر زمان معلوم می کنه چقدر بزرگ شدی

فراغت داشتن زمان خوبیه برای ورق زدن اعمالت. رفتن به گذشته های نه چندان دور، مثلن همین 6 سال پیش. روز هایی که جوانکی 23 ساله بودم با یه دنیا امید و آرزو و خاسته هایی که تمامی نداشتند و زمانی رو که برای رسیدن به آن در کنارشون نوشته بودم. هر کدوم از صفحاتش رو که ورق می زدم عجیب اون روز ها رو برام زنده می کرد. روز هایی که برای رسیدنشون هر کتابی که دستم می رسید، می خوندم و سعی می کردم مثله قهرمانانش عمل کنم. با اینکه درآمدی و حمایتی و معلمی نداشتم اما سعی می کردم تو غار تنهایی هام با خلاصه نویسی کتابهایی باشم که توان خریدشون رو نداشتم.

چرخ زمونه عجیب می چرخه و عجیب روز ها می گذره و تو عجیب به این موضوع پی می بری که دانسته های دیروزت میشه رفیق امروزت و باز هم عجیب اینکه اون خاسته های روی کاغذت که زمان هم براشون تعیین کرده بودی یکی یکی داره حقیقی میشه و تو پی می بری به قدرت خدا و تلاش خودت و لگد زدن دیگران بهت که موثر بوده تو موفقیتت.
 آدمهای زیادی هستند که توی زندگی میشه ازشون درس گرفت و من گاهی تعجب می کنم که چرا بیشتر اوقات آدمهای نالان و نا امید و غصه دار و دردمند در زندگی ما جای دارن و حمایتشون می کنیم. در واقع ما خودمون رو در وجود اونها می بینیم و محبت ما به اونها، سرپوش گذاشتن به دردهامونه.
یادآوری اون روز ها برام خوشاینده اگر چه تلخ و سخت بود اما اینو می دونم که من قهرمان زندگی خودم هستم با تمام کمبود و کاستی و دارایی و ...
گاهی لازمه اعتقادات کهنه و بی اساسمون رو که باعث میشه تو نقطه امن زندگیمون جا خوش کنیم رو بریزیم دور و برای نجات خودمون تلاش کنیم چون به قول روانشاد مجتبا کاشانی "هیچکس بر در این خانه نخواهد کوبید"

* نقاشی: کاری از اردشیر رستمی