ای کاش ...

دیروز شوری در خیابانهای رشت بود میان جوانان که مرا برد به آن دور ها، دورهای نزدیک آشنا. دور هایی که هنوز وقتی یادش می افتم اشک بی اختیار از چشمان منی که چشمانم مدتها رنگ گریه را به خود نمی دید، جاری می شود.
گفتم بار ها گفتم بازی با کلمات راحت و آسان است برای احساسات پاکی که قسم می خورم به پاک بودنشان. این حس که جوانان در شهر فریاد می زدند و هر پوششی با هر رنگی به تن دارند مرا خوشحال می کند چون مردمم مدتهاست که شادی را از یاد برده اند.
اما دیروز از ته دل فقط آرزو کردم ای کاش دوباره با احساساتمان بازی نشود. همین......
این پست محمدرضا شعبانعلی را حتمن بخانید.

چای با طعم خدا

این سماور جوش است
پس چرا می گفتی
دیگر این خاموش است؟
باز لبخند بزن
قوری قلبت را
زودتر بند بزن
توی آن مهربانی دم کن
بعد بگذار که آرام آرام
چای تو دم بکشد
شعله اش را کم کن
دستهایت
سینی نقره نور
اشکهایم
استکان های بلور
کاش استکان هایم را
توی سینی خودت می چیدی
کاشکی اشک مرا می دیدی
خنده هایت قند است
چای هم آماده است
چای با طعم خدا
بوی آن پیچیده
از دلت تا همه جا
پاشو مهمان عزیز
توی فنجان دلم
چایی داغ بریز

عرفان نظر آهاری