وقتی خا*تمی رییس جمهمور شد من یه دختر 14 ساله بودم که دو تا چیز برام در اولویت بود: درس و فوتبال
من عاشق علی دایی بودم و همیشه برام الگو بود که تونسته از اردبیل پاشه بیاد تهران و هم شریف درس بخونه و هم آقای گل ایران باشه. تب و تاب فوتبال و جام جهانی کل ایران رو برداشته بود و شاید برای مردم سیاست زده ی ما که بحران جنگ رو از سر گذرونده بودن فوتبال یه نقطه ی امیدی بود برای شادی و شادمانی.
خا*تمی تو دانشگاه سخنرانی میکرد و جوانان براش هورا می کشیدند و من غصه دار ازینکه چرا تیم ملی بازی مقدماتی رو باخته بود و شدید عصبانی بودم. روز ها گذشت تا اینکه ایران با گل خداداد عزیزی رفت جام جهانی و مردم تو خیابونها ریختند و همه خوشحال بودند.