کلاف سر در گم

از تو ماشین خیابون رو نگاه می کنم. غروب شده و کلی جوون تو سنهای مختلف تو خیابونن. دختر ها با لباسهای آراسته و آرایش مثله بانو لیدی گاگا و پسر ها با تیپ الویس پریسلی در خیابون در حرکتند. دو تا جوون یه پاکت تخمه تو دستشونه و مشغول خوردن هستن. تعطیلی آموزشگاه هم شلوغی رو دو چندان می کنه. هر طرف رو که می بینی پره از دختر ها و پسر هایی که میخان خستگی یکهفته کار و درس رو بسپرن به این غروب 5 شنبه و کمی شاد باشن اما نه مکانی فرهنگی هست برای گذراندن این ساعات پایانی روز و نه فیلمی طنز در سال سینما که بشه 2 ساعتی از ته دل خندید و فارغ شد از درد دنیا.

  

جوونها یا پیاده خیابونها رو گز می کنن یا در رستورانها و کافی شاپ ها باید مشغول خوردن باشن تا بتونن تعاملی با هم داشته باشن و حتمن باید هزینه مالی کنند به شرط اینکه نیاز مالی نداشته باشن و یا اونهایی که متمول ترند با ماشینهای آخرین مدل در بالای شهر ویراژ می دهند و دل این پیاده سواران رو می سوزانند.
با حساب سر انگشتی به خودم می گم به ازای هر آدم این پیاده تو این شهر یه ماشین آخرین مدل هست. فقر توی این شهر بی داد می کنه. هر چقدر که بیشتر خیره می شم می بینم به تعداد جوونها افزوده میشه. یاد خبری می افتم که چند وقت پیش در همشهری گیلان خونده بودم که میگفت جامعه ی آماری گیلان داره رو به کهنسالی پیش میره اما در سبزه میدان رشت زمانی که مکان پیرمرد ها و باز نشسته ها بود، جا شو کم کم به جوونها داده و این یه واقعیت انکار ناپذیره که بر کسی پوشیده نیست.
دارم این مطلب رو می خونم اما نمی دونم قراره این کلاف سر در گم توسط چه کسی و کجا، جمع و جور بشه. امیدوارم زمانی که مشکلات روانی، مالی و اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و ... جامعه حل شد این تبلیغات گسترش پیدا کنه نه حالا که 2 ضربدر 2،  در قاموس بعضی ها 5 می شه.

پ.ن. دیروز 7/30 صبح که منتظر سرویس شرکت بودم، هوا تاریک بود مثله غروب. به خودم گفتم: ای اخت.لاس.گران بدانید و آگاه باشید که ما این مدلی میریم سرکار اما شما با یه تلفن کلی پول رو می شورید و آب از آب تکون نمی خوره.والا