سبزیت را بمن نشان بده

ساعت حدود یک شبه و من روی نزدیک ترین مبل به تلویزیون لم دادم. انگاری کسی میخاد کنترل رو از من بگیره، محکم در دست گرفتمش. هر کس به کاری مشغوله و من خیالم آسوده میشه که کسی نمی تونه جای امنم رو ازم بگیره.
کانال ها رو از بالا به پایین رصد می کنم. یکی ازین شبکه های استانی داره "خانه سبز" رو نشون میده و من هر شب میهمان نیمه های هر قسمتش هستم. رضا-مرحوم خسرو شکیبایی- به جد بزرگ -رامبد جوان- میگه: من امروز وکیل کسی شدم که معنای زندگی رو خوب میفهمه با اینکه سن کمی داره اما نغمه تنهایی یک زن رو شنیده و این نیاز رو حس کرده که این زن هم باید زندگی کنه. علی کوچیک ما-آرش نادی-  میخاد که مادرش ازدواج کنه با مردی که شایستگی همسر بودن رو داشته باشه و بتونه برایش پدر خوبی هم باشه.

  

خانواده دور هم جمع میشن تا برای ازدواج نرگس دختر خانواده- اکرم محمدی- به شور بنشینند و نرگس اظهار می کنه، می دونه که آدم مطیعیه تو زندگی و ممنونه از خانواده ش که پدری کردند برای علی و سرپناهی بودند برای او و پسرش و می دونه که جز خانه داری هیچکار دیگه ای از دستش بر نمی اومده اما مهر خانواده هیچوقت از او دریغ نشده. میره تا افراد خانواده براش تصمیم بگیرن و او هم مثل همیشه مطیع تصمیماتشونه و با گریه از اتاق خارج میشه...
و انتهای سریال وقتی رضا با نرگس صحبت می کنه به او این اطمینان رو میده که ما یک خانواده سبزیم و حق داریم نگران هم باشیم و به خداوندی خدا اگر غیر از این بود باید به سبز بودن این خانواده شک می کردیم.
رضا وقتی میخاست از در بره بیرون به خاهرش گفت: این بار مردی رو انتخاب کن که انتخاب درست خودت باشه و علی رو هم دوست داشته باشه و نغمه ی غم انگیز یک زن رو درک کنه و نغمه ی غم انگیزش شنیده بشه و اون وقته که با درک متقابل هم یه سرود زیبا ازش در میاد و در رو می بنده و میاد بیرون.
رضا توی راهرو علی و جد بزرگ رو می بینه که زباله ها رو بیرون در گذاشتن و خندان دارن میان بالا. جد بزرگ می گه: اینقده خوشحالم بالاخره ماشین آشغالانس تمام خاطرات آشغالیشو برد، همه اون خاطرات آشغالی که به دردش نمیخوردند و علی میگه: و باور ها
20 سال پیش و این فیلم و دیالوگهای زیبا و واقعی و دلنشین که مشاوره روانشناسی هم داشته در خیالم حتا نمی گنجه و تاسف میخورم برای امروز که باید سریالهای ترکی و مکزیکی و وطنی آبدوغ خیاری رو نشخار کنیم و بعد از دیدنشون بیفتیم به جون هم.