چرخ گردون

کرکره ی پنجره ی اتاق کارم رو می زنم کنار. هوا آفتابیه و انعکاس نور بر روی برفها، زیبایی فضای محوطه رو دو چندان کرده. همکار جوان تازه نامزده کرده رو از پشت پنجره می بینم که داره با موبایلش حرف می زنه. حتمن پشت خط عزیزترین آدم زندگیش هست. آخه بیشتر وقتها همین ساعت میاد گوشی به دست بیرون ساختمون. اصلن نمی دونم چرا این همکارم رو می بینم یاد مسعود شصت چی می افتم. تنها اشتراکشون، عینکه. این طرف ساختمون یکی از بچه های تولید موبایلش رو به دوستش میده تا ازش عکسی توی برف بگیره. بعد از تنظیم دوربین میره توی برفها با ژست وا می ایسته و منتظر گرفتن عکس میشه. آقای خدماتی میاد توی اتاقم روزنامه ها رو آورده. ازم می پرسه: دیگه برف نمیاد؟ بهش می گم: نه دیگه برف نمیاد ولی توی شهرستانهای اطراف هنوز مشکل قطعی و رفت و آمد وجود داره. میگه: اشکال نداره و از اتاق میره بیرون.

  

صفحه ی اول روزنامه ی همشهری یه عالمه تیتر داره: انتقاد مجلس از شیوه ی توزیع سبد کالایی/ اجرای فاز دوم هدفمندی یارانه ها تا ابتدای تیرماه سال آینده به تعویق افتاد/ ابلاغ بخشنامه بازنشستگی با 10 سال سابقه/ برف نیروهای مسلح رابه میدان آورد/ و ...
به تیتر ها که نگاه می کنم بیشترشان اقتصادیه و غم نان که پیامدش عدم مدیریت صحیح توی این مملکته. همیشه به خودم می گم اونی که غم دیده توی زندگیش، چطور میشه که وقتی به مرتبه ای رسید برای تسکین درد دیگران بیشتر زخمی شون می کنه.
 وقت ناهار شده اما از تصور اینکه از محوطه بگذرم و برم بسمت سالن غذاخوری بشدت به خودم می لرزم. به یاد شهریور ماه و هوای گرمش می افتم که توان رو از من سرمایی گرفته بود. اصلن هر چیز زیادی میشه مایه دردسر و عذاب. علمی که زیاد داشته باشی و اما عملی توش نباشه، حرفهای قشنگی که بزنی اما هدفی نداشته باشه، محبت بی اندازه ای که نثار کسی کنی و طرف بالا بیارتش از بی لیاقتیش.
به هر طرف اتفاقات زندگی که نگاه کنی می بینی آدمها بهم وابسته و پیوسته اند و هر تفکری چه زیبا و چه زشت و چه وهم انگیز، میتونه اتفاق جدیدی رو رقم بزنه. ایمان دارم به چرخه ی زندگی و آدمهای آن ...