توفیق اجباری

دیروز 7 صبح که پنجره رو به کوچه رو باز کردم با منظره ای شبیه کوههای آلپ مواجه شدم. اونقدر برف زیاد بود و سکوتی عجیبی بر کوچه حکفرما بود حتا همسایه بی نزاکت روبرویی ما هم برای آورن ماشینش تقلا نمی کرد. ازین سکوت ترسم گرفت. شهر به مانند شهر ارواح شده بود. با این ترسم خزیدم دوباره توی جام و قید سرکار رفتن رو زدم.
چشمان مبارک به روی ساعت 1/30 باز شد و ناهار و چای رو همزمان نوش جان نمودم و بسی لذت بردم ازین تعطیلی یک روزه و عجیب چسبید این رحمت خداوند.

 

درد بی درمان :(

بعد از 2 سال برف بارید و باز هم مردم ثابت کردند چقدر نسبت بهم بی محبتند، حداقل صحنه هایی رو که با چشم دیدم. دلگیرم از آدمهای این شهر...