ادراک ناپخته، ابزار سنجش هیچ چیز نمی‌تواند بود*

صبحها که سر ایستگاه همیشگی منتظر سرویس شرکتم، آدمهای مختلفی در حال گذر می بینم. ناخودگاه یکی از این آدمها سوژه ی روزم می شن تا که سرویس برسه و داستان پردازیم تموم بشه. امروز یک آقای میانسال توی خیابون منتظر تاکسی بود. کلاه کاموایی به سر داشت و لباسهای خیلی ساده به تن و ساک دستی که گویا ظرف غذایی رو در اون گذاشته بود لابد برای ناهارش. محو این آقا شدم و شروع کردم زندگیش رو برای خودم تشریح کردن. گفتم به سنش نمی خوره بیشتر از 45 سال داشته باشه و احتمالن انجام کار های سخت مثلن کار ساختمانی اینقدر فرسود ش کرده. ناهار ها هیچوقت پیش خانواده نیست و هر وقت از کار برمیگرده خسته ست و سر و صدا تو خونه اذیتش می کنه و وقتی هم که از خاب بیدار شد لابد بچه هاش ردیف می شینن و ازش پول میخان تا لباس عید بخرن. مشغول داستان پردازی بودم که یکهو یاد حرف خاهرم افتادم که می گفت: چند روز پیش ( روز مهندس) صفحه ی فیص ب.وک یکی از دوستانش رو داشته میخونده که (هم خودش و هم شوهرش مهندس هستند) نوشته: مهندسها از صبح میرن سر کار، روزانه چندر غاز حقوق میگیرن اما امرزو کارگر اومده خونه م 100 هزار تومن دستمزد گرفته واسه کار. چقدر تفاوت کار و هزینه میتونه بیداد کنه.

فرقِ بین آدمهاست که دیگران را از روی مقام و منصب، بزرگ می کنند و بزرگ می بینند یا از روی انسانیت عیار می زنند. بعضیها همیشه در خاب خرگوش اند و دایم در حال چرتکه انداختن ... 

* تیتراژ: سخن افلاطون