ای حافظ شیرازی/ تو محرم هر رازی

سال 82 بعد از قبول نشدن در کنکور، تصمیم گرفتم برم کلاس. با دوستم اعظم (دو تا ناکام کنکوری ) رفتیم سازمان فنی و حرفه ای تا ببنیم چه کلاسی می تونیم ثبت نام کنیم. همه ی کلاسها پر شده بود و فقط یه گزینه پیش روی ما بود: کلاس تعمیر وسایل خانگی. بله ما این کلاس رو که یک دوره ی 8 ماهه بود ثبت نام کردیم و هر روز خوش و خرم از 8 صبح تا 12 بعدازظهر توی کلاس بودیم و دل و روده ی وسایل خونگی رو بهم میریختیم. کلاسمون تقریبن 12 تا کارآموز داشت که به صورت دو نفره مشغول کار عملی میشدیم. دو تا مریم نامی بودند مثل من و اعظم از دوران دبیرستان همچنان دوستی خودشون رو حفظ کرده بودند و بعد از ناکامی در کنکور کاردانی به کارشناسی،  شدند همکلاسی ما درین کلاس. روز ها میگذشت و دوستی ما 4 نفر بیشتر و بیشتر میشد. (دو تا مریم متولد 65 / اعظم متولد 63 و من متولد 62 هستیم) تمام برنامه هامون مشترک بود. هر کدوم چیزی که برای خودش میگرفت برای سه نفرمون هم می خرید تا مثلن نماد مشترکمون باشه.  توی آنتکراکت اعظم همیشه برای ما فال حافظ میگرفت و یکی از مریمها که دلداده ای داشت، شده بود مشتری دایمش. 

باقی بچه ها هم همیشه دست به دامان اعظم میشدند و به نوبت نیتی میکردند تا اعظم دست قشنگه (آخه اعظم فالهاش همیشه خوب می اومد برای همون می گفتیم بهش دست قشنگ ) فالشون رو بگیره. بعضی روز ها حافظ عزیزمون اصلن فالهاش مناسب حالمون نبود و همش میزد تو پَرمون. برا همین کتاب رو بر می داشتیم و یه چند دقیقه ای میزاشتیم پشت پنجره تا هوا بخوره تا با دلمون راه بیاد و به نتیجه ی دلخواه برسیم که همچین هم میشد 

کلاس 8 ماهه مون که تموم شد، دوستی ما هم ادامه دار شد و اونقدر بهم نزدیک بودیم که حداقل ماهی یکبار به خونه ی هم رفت و آمد میکردیم. بعد از گذشت چند سال یکی از مریمها خبرنگار شده بود و آن یکی مریم هم به زیبایی هر چه تمام تر خوشنویسی میکرد و اعظم در بخش اداری بیمارستانی مشغول به کار شد و در عرض سه ماه هر سه تا شون رفتند خونه ی بخت. اعظم شد زنداداش مریم خبرنگاری که با یکی از همکاران خبریش ازدواج کرد و اون یکی مریم هم با یکی از همکاران سابقش ازدواج کرد. هر سه تا در کنار کار، خانه و زندگی رو اداره می کنند که مسوولش هستند. چند روز پیش یکی از مریمها تماس گرفت و کلی از قدیم یاد کردیم و خندیدیم. از فالهایی که اعظم میگرفت، از دل و روده ی وسایلایی که بیرون میریختیم و نمی تونستیم تعمیر کنیم، از پیاده رویها و خوراکیهایی که میخردیم و میخوردیم، از فیلمهای بی سر و ته یی که میرفتیم و سینما می دیدیم و ...

شاید روزگار بگذره و زمان شتاب بگیره اما خاطرات آدمها چه خوب و چه بد در ذهن  ثبت میشه و آدمها رو گریزی نیست از آنها. کاش هر چی دل و ذهنمون هست، درس باشه و راه، مهر باشه و نیکی، تجربه باشه و ...

پ.ن. این لینک